สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

ท่านโชแปงกล่าวอะไรงงๆ เสียบเข้าเสียบออก กระดิกซ้ายกระดิกขวา พูดจาไม่เห็นรู้เรื่องเลย หุๆๆๆๆๆ

 

คนมีกิเลส แสดงอารมณ์ในแบบเดียวกับพระอรหันต์แสดง คือ โดนกิเลสครอบงำจิต

เราเข้าใจของเรา อย่างนี้ แล้วก็ดูที่ตัวเองแบบนี้ด้วย เราเข้าใจผิดหรือ ท่าน
นอกจากว่า คนมีกิเลสนั้นจะทรงฌาณตลอดเวลา อันนั้นก็อีกเรื่อง
เพราะคนที่ทรงอารมณ์ฌาณก็ไม่โดนกิเลสครอบงำ ตามตำรา เขาบอกไว้

 

ผมพูดให้ก็ได้ จะได้ไม่กั๊ก

ประเด็นคือ
1 นายชันธ์ ไปเลียนแบบพระอรหันต์ ตอบว่า ปัดโธ่ คนมีจริตไม่เหมือนกัน เลียนแบบยังไงมันก็ไม่เหมือนหรอก
2 นายขันธ์ เลียนแบบเรื่อง การทิ้งสมมติในการพูด ตอบว่า จะไปเลียนแบบทำไม ก็มันไม่ได้สนใจเรื่องคำพูดมากกว่าธรรม จะต้องไปเลียนแบบใครทำไม ผมไม่ได้ไปสนใจนี่ ว่าใครจะต้องมาชม ว่าพูดจาดี มีสง่า

เรื่องจริตนี่ ไม่ต้องมาคาดเดากันหรอก ให้ไปดูอรรถดูธรรม คนที่คุณคิดว่าใช่อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ถ้าไปฝึกแล้วดีจริงมันต้องฉลาดกว่านี้สิ
ทำไม ไม่เห็นดีขึ้นหละ

คุณไปดูธรรมของผม วันนี้กับเมื่อสองปีที่แล้วซิ กระชับต่างกันไหม นี่แหละจึงเรียกว่า ก้าวหน้า
ไม่ใช่ว่า เมื่อปีที่แล้ว พูดจาเพ้อเจ้อ ปีนี้เพ้อเจ้อหนักกว่าเก่า แบบนี้เรียกว่า ไม่ก้าวหน้า

 

คุณขวัญ คุณอย่าแสดงตลกเลย มุขนี้มันไม่เข้าท่าหรอก มุขนี้เขาเรียกว่า หลอกตัวเองและหลอกคนดู
คือ ตนเองเจตนาอย่างไร แสดงเจตนานั้นอย่างอ้ำอึ้ง ถ้าเป็น พวกกบ ก็กบเลือกนาย ข้าสองเจ้าบ่าวสองนาย
ไม่แสดงให้ชัด เพื่อถกประเด็น เผื่อเอาไว้ เกรงว่าตนจะเพลี่ยงพล้ำ

นิสัยคุณ แสดงแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แล้วมันจะเห็นธรรมได้อย่างไร ในเมื่อ การกระทำแบบนี้แหละ เขาเรียกว่า มุสา

ครั้นเวลาคนอื่นเขามาชี้แจง ตนเองกลับบอกว่า ไม่ได้พูดถึงคนนั้นบ้าง ไม่ได้กล่าวแบบนั้นบ้าง นี่เขาไม่ได้เรียกว่า ฉลาดหรอก

 

เรียนคุณวิษณุ ผมไม่เคยคิดน้อมไปหาอาจารย์มั่นหรือน้อมเอาจิตไปนิพพาน
ผมวางอารมณ์ปกติ อะไรก็ไม่น่าเอา ที่ไหน ๆ
ก็ไม่น่าไป ไม่เป็นเค้า ไม่เป็นเรา ไม่มีตัวไม่มีตน
พอจิตรวมลงถึงฐานใหญ่แสงสว่างกระจ่างแจ้งเกิดขึ้น กลางคืน เหมือนกลางวัน สว่างรุ่งโรจน์ ก็ถอดจิตไปพบหลวงปู่มั่นเป็นไปเองโดยระบบอัตโนมัติ มันเกิดขึ้นเอง และก็ดับไปเอง

เผยแพร่จิตใจของหลวงปู่เทพโลกอุดร

จิตจะสงบตั้งมั่นเข้าถึงระดับฌานจะเกิดผลคือสมาบัติสูงขึ้นตามลำดับ จิตจะมีพลังอำนาจอันมหาศาลฤทธิ์เดชจะตามมาเองด้วยอำนาจของฌาน ​

 

แจ่มเลย เจ๊ขวัญ นี่นอกจากจะ แจกแจงสมอง ทำตัวเป็นไซล่า(หนังเรื่อง Hero' - UBC)
แล้วยังมา พิจารณากายอีก เห็นรูปโจว ก็มองเห็นเข้าไปในใจ ที่เห็นนั้นก็ไม่ใช่ใจ
ของนักแสดง แต่เป็นใจเราเอง ยิงได้ โดยนัยตานิ่ง นี่อยู่ที่เรา ผุดจากใจเรา

นี่แปลว่า คุณขวัญก็แสดงบทบาทนี้ได้ .....อะจึ๋ย ผ่าสมอง แล้ว ยังเชือดนิ่มๆ อีก

พอเข้าใจตัวเอง คราวนี้ก็เข้าใจผู้อื่น ยังมาเห็นอาเหลียงอีก ก็เหมือนเดิม เห็น
อาเหลียง เหมือนเห็นโชแปง เห็นโชแปง เหมือนเห็นตัวเอง เห็นตัวเองก็เหมือน
เห็นธรรม หมุนวนรอบดูเรื่อยๆ รู้ลงมาเป็น กายคตา

กายคตา รู้ลงไปมากๆ รู้ลงมาในกาย ในใจ ตนนั้น มีประโยชน์

 

แจ่ม หลอกตัวเอง

 

คนที่เข้าใจกันในทางเดียวกัน ไม่ต้องพูดมาก ก็เข้าใจกันได้
คนที่ไม่เข้าใจกัน พูดกันอย่างไร ก็น้อมไปแต่ในความคิดที่อยู่ในใจตน
จะให้เราเป็นอย่างที่เขาคิดให้ได้ หนอ

 

ก็เห็นมี คุณเข้าใจกันสองคน
อย่าลืมนะ ว่า รักเพราะเกลียด มันหมายถึงอะไร
ผมจะอธิบายให้ รักกันเพราะไม่ชอบสิ่งเดียวกัน มันก็เข้าใจกันได้ ไม่ต้องพูดกันหรอก มันเห็นเหมือนกัน

ประเภทนั้นแหละ เข้ารกเข้าพง มาเยอะแล้ว

 

ก็ยังดี ที่มีคนเข้าใจ ในสิ่งที่เราพูด 1 คน (คุณนิวรณ์)
เข้าข่าย การสื่อสาร สนทนาสำเร็จผล

 

ก็จำกัดการคุยสิ หลวงพ่อก็แนะไว้แล้วนี่หน่า เวลาสนทนาธรรม ก็ให้เลือก
คุญกับคนที่ภาวนาทางเดียวกัน จะทำให้ลดความสับสนได้ แล้วก็ลดกรรม
ได้ด้วย

ก็รู้ลงไปเรื่อยๆ นะ มาถึงระยะหนึ่ง มันก็จะออกมาใคร่ครวญ แทนที่จะดู
จิตต่อ มันจะเห็นว่า มันนิ่มๆ เนียนๆ บ้างก็รู้สึกว่า ไม่ก้าวหน้า บ้างก็รู้สึก
ว่าภาวนาไม่เป็น จริงๆ มันเนียนขึ้น บางขึ้น บางยังกับแบ่งกระดาษ A4
ทางสันของมัน

แต่ตอนที่มันเนียนๆ มันจะเกิดตัวกิเลส ลากออกไปพิจารณาธรรม หากพิจารณา
ไปข้างนอกตัวเรานี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ถ้ามันพิจารณาไปแล้วก็ย้อนมาเห็นจิตตน
พบว่ามี ก็พอทำเนา แต่ถ้าหมดกำลังอีก คราวนี้มันจะไปดูกาย ไปรู้ รูป นั้นคือ
วิถีจิตที่กลับลงมาทำสมาธิ ทำความสงบ โดยที่ไม่ทิ้งการพิจารณา แต่ถ้า รู้รูป
กายเชือดนิ่มๆ กายแสดงวาทะต่างๆ แยก รูป เห็น นาม แล้ว ต้องดูดีๆว่า รู้ลงเป็น
ปัจจุบันหรือฝุ้งไปในการพิจารณาธรรม หากมันฝุ้งไปทางธรรมก็ดูไป ดูมันไปเรื่อยๆ

แต่ถ้ารู้ลงมาที่รูป เห็นมันแปรไป ไม่คงที่ เห็นแล้วใจสงบ จิตรวม อันนี้คือมันทำ
สมาธิจิตอยู่ หากมันไปแยกนามที่เกี่ยวข้องออกมาก็จะไปเห็นอนิจจัง หากแก่รอบ
พอก็จะเห็นเป็นอนัตตา แต่ถ้าพิจารณาไปไม่เห็นลงเป็นไตรลักษณ์ ก็ต้องช่วยมัน
นิดนึง ช่วยพอให้เกิดความสงบแก่จิต เห็นจิตมันรวมเพื่อช่วย เห็นมันรวมแล้วก็ปล่อย
เลย ให้มันรู้ของมันเอง ให้มันรู้ว่ากำลังอบรมอีกและ

 

คุณขวัญกล่าวเช่นนี้ไม่ถูกนะ
เหมือนต้องการหาพวก
อย่าหาว่าสอดเลย แต่ก็สอดจริงๆนั่นแหล่ะ
เห็นข้อความหลายโพส เหมือนคนเพ้อนะ
อ่านแล้วได้อารมณ์เดียวกับเวลาที่ผมเข้าไปอ่านเรื่องสั้น บทความ หรือกลอน ในเว็บบ้านจอมยุทธ์ ยังไงยังงั้นเลย
หนึ่งปีที่ผ่านมา พัฒนาการน้อยมาก
ช่วงแรกๆ ยอมรับว่าไปได้ไว
แต่ตอนนี้ มันวนๆที่เดิม
ผมเพียงแต่แสดงความเห็นนะ แล้วแต่จะรับไปพิจารณา ไม่ได้มีเจตนาจะเข้าข้าง หรือแย้ง กับใคร...

 

เอาเถอะ แล้วแต่เวร แต่กรรม

 

เจ๊ เมื่ออาทิตย์ก่อน เอ...หลายอาทิตย์ก่อนมั้ง ก็เป็นที่มาของกระทู้นี้

ก็มี สหายธรรมคนหนึ่ง เกิดมาเอ๊ะ เข้า เอ๊ะ เห็นอย่าที่ เจ๊ เห็น พอเห็น
ทางเข้า คราวนี้ก็เดินได้อย่างเจ๊เลย แต่เขาเก่งกว่าหน่อยในด้านสมาธิ

น่าจะชั่วโมงบินสูงกว่า เจ๊ผึ้ง

แต่ก็ว่ากันไป ของพวกนี้ เห็นแล้ว ก็ลืมได้นะ พอมันเนียนๆ เข้าก็จะ
งุนงง แล้วก็จะไปหางานของใจมาทำ กว่าจะกลับมาเห็นอีกก็จะต้องใช้
เวลาอีก ระวังตรงนี้ด้วย

 

ไม่เข้าท่าเลยครับ นั่นแหละ มิจฉาทิฎฐิ แบ่งพรรคแบ่งพวก

คนเราคุยไปสิ ความสับสนมันเกิดจากตนเอง ทำผิดทาง ถ้าทำถูกทางแล้ว ไม่มีใครสับสนหรอก
จะคุยกี่แนวมันก็ไม่สับสน ไร้สาระจริงๆ มีการจำกัดวงสนทนาด้วย

 

คนเขามีเหตุให้คิด เขาไม่ได้เพ้อเจ้อ

เหมือนคุณต้องยุ่งกับนักศึกษาสาว มันก็มีเหตุให้คิด

คิดไปทางไหนก็แล้วแต่ มันจะเจือธรรมะอยู่

ปฏิบัติธรรม ขณะที่อยู่ในโลก มันก็ต้องตรึกเป็นธรรมดา

 

นั่นนะดู พูดอะไรออกมาแต่ละคำ มันเป็นธรรมเสียที่ไหน มันเฉพาะไปทีละเรื่องๆ มันเอาหลักเอาเกณฑ์ที่ไหนมา
พระไตรปิฎก 84000 พระธรรมขันธ์ มีจุดไหนบ้างที่คนละแนว

นั่นแหละ ต้นเหตุแห่งนิกายต่างๆ เพราะว่า ตนเองเชื่อแต่แนวตน โดยไม่ได้เปิดใจ แบบนี้เรียกว่า ปิดตาตัวเอง

 

ไม่มีใครเขาแบ่งพรรคแบ่งพวกหรอกครับ นี่ก็อย่าสุดโต่งเกินเหตุ

คนกำลัง เดินจงกรม ให้ไปคุยกับ คนนั่งสมาธิเหรอ

คนกำลัง ดูจิต จะให้ไป ดูกาย เหรอ

คนกำลังทำวิปัสสนา จะให้ทำ สมถะ เหรอ

คนกำลัง ทำกรรมฐานในจริตของเขา คุณจะลากมาทำตามจริตคุณ เหรอ

 

วิมุตติ งานเข้า 555

 

คุณนิวรณ์ คุณนั่นแหละ สุดโต่ง คนเดินจงกรม ห้ามไม่ให้คุยกับ คนนั่งสมาธิหรือ