สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

เมื่อโอภาสเกิดขึ้น...เงาย่อมติดตามเสมอ
เมื่อปัญญาเกิดขึ้น...วิมุตติย่อมไม่กลับคืน

 

ทุกข์มีให้ดูให้พิจารณาเยอะไป ถ้าเหตุไม่สิ้น หรือไม่เห็นจะทุกข์
ก็แสดงว่าประมาท หรือไปเพลินกับตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ^-^

 

ความเร่าร้อนย่อมไม่มีแก่ผู้ที่มีทางไกลอันถึงแล้ว ผู้มีความโศกปราศ ​

ไปแล้ว ผู้พ้นวิเศษแล้วในธรรมทั้งปวง​

 

อะไรของคุณ คุณไปยุ่งเรื่องชาวบ้านทำไม คุณยกธรรม ขึ้นมาสักข้อหนึ่งก่อน
มีบ้างหรือยัง ก่อนจะมาตำหนิคนอื่น ยกธรรมมาก่อน
สรุปว่า หมั่นไส้ผมว่า ผมมานะมาก ว่างั้นเถอะ
ผมเห็นคุณมีแต่ ตำหนิคนนั้นตำหนิคนนี้ มีดีบ้างหรือยัง ไปเอาดีก่อน ก่อนจะไปเอาเรื่องปรุงแต่งเข้าตัว

 

ใครถามอะไร คุณหรือ คุณถึงพูดคำนี้ขึ้นมา คุณสมศรี

ผมว่า คุณสมศรี ควรจะพูดธรรมตามกาลที่เหมาะสมนะ ไม่ใช่พูดลอยๆ เป็นคนไม่มีสติสตางค์ แบบนี้ มันไม่เหมาะ ระลึกรู้ตัวหน่อยว่า จะพูดอะไร ต้องพูดตามกาลที่ควร

เดี๋ยวไปขุดกระทู้เก่ามาบ้าง เดี๋ยวนึกจะพูดอะไรมั่วๆ ก็พูดออกมาบ้าง มันเรื่อยเปื่อยอยู่

แล้ว เรื่องมาทำนายผมว่า ผมยังไม่สำเร็จธรรมบ้าง อะไรบ้าง อันนี้ผมจะสำเร็จหรือไม่สำเร็จผมมีสติรู้กับตัว เอาสติไประลึกเรื่องตนเอง ไม่ต้องมาระึลึกเรื่องของผม เดี๋ยวมันจะเพี้ยนไปมากกว่านี้

มันหมดสมัยแล้ว ไอ้ที่ ผุ้รู้ธรรมต้องพูดน้อยๆ หรือ ทำพูดเป็นนัย นั่นมันในหนังจีนแล้วครับ
เอาให้มันชัดเจนหน่อย ทำพูดเป็นผู้วิเศษในหนังจีนไม่มีผิด อ่านแล้วมันไม่เข้าท่าเลย

 

ท่านขันแตกไม่มีผู้ที่ยังต้องศึกษาคนไหน

คิดสอนธรรมผู้จบกิจแล้ว
ถามใจท่านดูซิ หมดยัง

ถ้าได้วิมุติเหมือนกัน
ทำไมฟังภาษาธรรมไม่เข้าใจ

 

อะไรของคุณ ใครไปสอนใคร เพ้อหรือเปล่า

แล้วที่ผมยังไม่จบกิจ มันก็เรื่องปกติ จะบ้าหรือ ถ้าเป็นพระอรหันต์ป่านนี้จะมีชีวิตอยู่ได้หรือ

ไม่เคยพูดเลยว่า จบกิจหรือไม่จบกิจ

แล้วเรื่องที่จะมาดูว่าคนนั้น จบกิจ คนนี้ไม่จบกิจ นี่มันกิเลสทั้งนั้น

คุณสมศรีต้องไปดู ตัวเอง และ ดูคนที่ยังไม่รู้ธรรม แล้วสอนธรรม ไม่ใช่มาดูว่าคนนั้นจบกิจคนนี้ไม่จบกิจ

อย่าเพ้อ ผมเห็นฟุ้งซ่านมาหลายวันแล้ว ไปสงบใจก่อน

 

ก็เอ็งมันเพี้ยนไง มันก็เลยไ่ม่เข้าใจ

นี่ยอมรับหน่อยว่า ตัวเองไม่ปรกติ แล้วก็ทำให้มันปกติพูด ปกติคิด ปกติเห็น เหมือนคนธรรมดาบ้าง อย่าไป ไกลจนถึง สมศรี หรือ จบกิจไม่จบกิจ

นี่เล่นกันจนถึงพระอรหันต์เลยหรือ ผมนี่แค่ขอให้คนเข้าถึงพระโสดาบันได้ก็บุญที่สุดแล้ว

สิ่งที่ต้องพูด คือ ทำอย่างไรจึงจะเข้าถึงธรรมตรงทาง ไม่ใช่ ไปถึงพระอรหันต์ มันไกลเกิน

 

คุณจะสอนผมและคนในเว็บพลังจิตได้ไงในเมื่อยังกลืนกินโลภะโทษะโมหะ

แค่นี้คุณก็คงเข้าใจแล้วซินะ

ธรรมแตก

ไม่รู้แจ้งแทงตลอดในอริยะสัจ ๔ การแสดงธรรมเจือปน
ไปด้วยอวิชชา เป็นเหตุให้ไม่รู้จริง เป็นผู้สอนอยาก

แม้ผู้รู้ บัณฑิต นักปราชณ์ จะแสดงหนทางที่ถูกต้อง
ก็ไม่รับฟัง ถือในอสมิมานะ โดนลูกยอก็ดีใจหาย

พอถูกตำหนิ ก็มีโลภะโทษะโมหะ เหมือนจระเข้กบดานอยู่ในน้ำใส
พอเอาโลกธรรมแปดไปกวนน้ำ ให้น้ำขุ่นมัวจระเข้ที่กบดาน

อยู่ไต้น้ำลึก ก็ออกมาเป็นจรเข้ฟาดหัวฟาดหาง ทำให้
ผู้รู้เอือมระอา ไม่อยากว่าอยากสอน ปล่อยให้หลงปัญญา

ให้ตาย หรือจะฆ่าให้ตายโดยไม่สมาคมด้วย

บรรพชิต ควรพิจารณาเนืองๆ ว่าคุณวิเศษของเรามีอยู่หรือไม่ ที่จะไม่ให้เราเป็นผู้เก้อเขินในเวลา เพื่อนบรรพชิตถามในกาลภายหลัง

 

<CENTER>พระศรีมาตรัสรู้

</CENTER>
<HR style="COLOR: #ffffff; BACKGROUND-COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->แรกๆ ญาณรู้เห็นมักจะเกิดกับนักปฏิบัติใหม่ๆ ที่ยังไม่
มีอาการอยากรู้อยากเห็นจะเป็นจริง นานไปอาศัยความอยากก็เสื่อมถอย
เพราะยังต้องอาศัย วิปัสสนาคุมอีกทีหนึ่ง
พอที่นี้ สิ่งที่รู้กับสิ่งที่เห็นมีอาการจริงบ้างไม่จริงบ้าง
จิตของเราก็ไม่เศร้าหมองไปตาม ญาณที่เป็นเครื่องรู้
ปัจจุบัน อดีต อนาคต เพราะนักปฏิบัติเกิด ภูมิรู้ของวิปัสสนาเป็นตัวตัดการปรุงแต่ง รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พอพระทัยที่สุด ที่จะใช้ อนุสาสนีปาฎิหาริย์ คือ การพูดสั่งสอนกัน ด้วยเหตุผล ที่ผู้ฟังจะตรองเห็นตามได้เอง อันเป็น การทรมาน ที่ได้ผลเด็ดขาด ดีกว่าฤทธิ์ ซึ่งเป็นของชั่วขณะ อันจะต้องหาวิธีทำให้ มั่นคง ด้วยการสั่งสอน ที่มีเหตุผล อีกต่อหนึ่ง ในภายหลัง

 

นั่นแหละ ตามนั้นเลย

 

ไม่ว่าพระพุทธเจ้าจะอุบัติขึ้นมาในโลกหรือไม่ก็ตาม ธรรมทั้งหลายก็มีอยู่ก่อนแล้วพระพุทธเจ้าทั้งหลายแค่ทรงค้นพบ และนำออกตีแผ่ให้เข้าใจง่ายขึ้น

 

นั่นแหละ แบบนี้แหละเขาเรียกว่า ปากพูดเป็นนกแก้วนกขุนทอง มันนึกคำที่จำได้ขึ้นมามันก็พูดคำนั้น พูดอยู่แต่เดิมๆ จนป่านนี้ยังไม่รู้อีกหรือ

 

อ่าน ตาม ที่ ท่าน ศรี ยก มา กระ ทู้ ทุก กระทู้ ที่ ท่าน ศรี ยก มา

คุณ ขัน ไม่ พิจรณาตามเลยหรือ

ถึง ข้อ ความ ที่ ท่าน ขัน ได้ แสดง ความ เห็น ออก ไป มัน เจือ ด้วย อะ ไร หลาย อย่าง

นัก ปฏิบัติ อะไร ไม่ เกื้อ กูล ช่วย เหลือ ผู้ อื่น

ไม่ มี มุทิตา จิต ประ จำ ใจ

ท่าน ศรี ยก ธรรม มา เหมาะ กับ กาล แล้ว นะ ผม ว่า

ถ้า ท่าน จะ พิจรณา สัก นิด โดย ไม่ มี อคติ

ผล บุญ จะ ได้ เกื้อ หนุน ผม บ้าง

กรรม ทำ ไป แล้ว ย่อม ส่ง ผล ของ มัน ถึง เรา จะ ไม่ ต้อง การ ก็ ตาม

แล้ว วัน นึง ่ทาน ขัน จะ จิต ใจ หด หู่ เศร้า หมอง

ไม่ น่า เลย ไม่ น่า เลย

รัก นะ ฟัน ธง คอน เฟริม

 

คุณศรีฯ ผมเห็นคุณพูดในเชิงปรัชญามาเกือบทั้งนั้น
คุณคิดว่าคุณได้แล้วซึ่งอะไรหรือเป็นแล้วซึ่งอะไร?
คุณควรบอกวิธีด้วยสิว่าทำอย่างไร? ถึงจะได้เป็นแบบที่คุณรู้หรือได้แล้วบ้าง

ไม่ใช่พูดแต่ในเชิงปรัชญาซึ่งหาอ่านเอาเองจากที่ไหนหรือในเวปมีเยอะแยะไป
ต่างกับคุณขันธ์ที่พยายามพูดถึงสภาวะธรรมต่างๆที่เกิดขึ้นในขณะปฏิบัติ
เพื่อให้คนอ่านได้รู้ถึงสภาวะธรรมนั้นว่ามาได้อย่างไร
ซึ่งบางครั้งอาจจะใช้คำพูดแบบหลุดบ้าง ก็เป็นธรรมดาของเค้าเอง

ส่วนคุณนั้นผมยังไม่เห็นว่ามีอะไรที่พอจะหยิบจับขึ้นมาเพื่อนำไปปฏิบัติ
หรือคุณคิดว่ามีอะไรที่ดีกว่า เพื่อนำมาปฏิบัติให้เห็นเป็นรูปธรรมได้บ้าง
เชิญเลยครับ ผมเองก็น้อมรอฟังเพื่อนำมาสมาทานดูบ้าง

;aa24

 

ผมก็น้อมรอฟังเช่นกัน

 

<CENTER>พระภิกษุณีอรหันต์ในสมัยพุทธกาล

</CENTER>
<HR style="COLOR: #ffffff; BACKGROUND-COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->เบาะแสมีผู้หญิงสวยงามตัวนั่งอยู่ในลูกแก้วลอยไปมาในอากาศลอยผ่านใบไผ่ต้นไผ่ก็ลั่นดังเปี๊ยๆๆๆๆๆๆๆ


ที่ถ้ำขามคอนสาร สโลแกน นักบวชไม่มีใครสำเร็จเพราะน้ำชากาแฟหลอก มีแต่ปฏิบัติเท่านั้น พวกเมาชากาแฟก็จะโม้แต่เหตุการณ์เดิมๆ นักฟังตัวยงก็ตั้งตารอจะฟังแต่เรื่องใหม่ๆ เมื่อไม่มีประสบการณ์ใหม่สดๆร้อนคนฟังก็เบื่อนักภวนาก็จะขี้เกียดปฏิบัติธรรม เพราะประมาท ตัวเองยังไม่ถึงที่พึ่งอันแท้จริง ก็สอนโดยรู้ไม่เท่าทันว่าเสียท่าให้กิเลสหลอก กว่าจะรู้ตัวนักปฏิบัติบางคนก็อายุอานามปาไป ๘๐ บางคนก็ยังหลงตัวจนตายไปแล้วก็ยังไปหลงในเมืองผี
เรื่องของพี่ตอนออกวิเวก
kook1519 ; สังคมนักบวชก็มีพระทั้งดีและไม่ดี มีทั้งเก่งและไม่เก่ง คละเคล้ากันไป นั่งคุยกันจนมืดค่ำก็ไม่เห็นเข้าสมาธิ นั่งคุยกันว่าเมื่อคืนมีพระเจอผีหลอกถอนกลดหอบบาตรหนีกันกลางดึก ลงมาก็ไม่กล้ากลับเข้าไปอีกเลยบอกว่าเจอผีหัวขาด เดินมาหาท่านและก็โยนหัวให้ท่าน ท่านว่าท่านใส่ตีนหมาธรรมอะไรผมก็ไม่เอาแล้ว และก็อ้อนวอนพี่รวิพันธุ์อย่าขึ้นเขาเลย เปลี่ยนความตั้งใจล้มเลิกที่จะขึ้นเขาอย่าไป พี่รวิพันธุ์บอกพระกลางวงกาแฟหมดแก้วนี้ผมจะขึ้นเขา พระในวงกาแฟแซว ท่านไม่กลัวได้ผีเป็นเมียรึไง
_/l\_ ขึ้นหลังเสือเขาไม่ให้ลงหลังเสือ ก็ตอบแบบมวยวัดว่า มีแต่พวกขาดสติเท่านั้นเหละที่ได้นางฟ้าเป็นเมีย และก็ไม่สนใจกับคำสบประมาท เดินขึ้นเขาไปคนเดียวเวลากลางคืนเดือนมืด มีไฟฉายส่องนำทางไปในป่าขึ้นเขาไปตามทางสันเขาข้ามเขาเป็นลูกๆจนมาถึงปากถ้ำก็พบสถานที่ปฏิบัติธรรมและของสะสมสะเบียงอาหารของแม่ชีประทุม และพี่รวิพันธุ์ก็สำรวจบริเวณรอบปากถ้ำก็พบ ลายแทงสมบัติที่คนโปราญเขียนด้วยสีแดงของเลือดสัตว์ผสมสีแดงของดอกไม้ป่าไว้ฝาผนังหน้าถ้ำเป็นรูปหมาป่าเห่าหอนยืนเฝ้าเปรตตัวสูงถูกล่ามด้วยโซ่ที่ข้อมือข้อเท้าอย่างแน่นหนา ข้างหลังผีเปรตมีเพชรเม็ดโตเท่าหัวคน พี่ก็แกะรอยเดินลึกเข้าไปในถ้ำตามลายแทงสมบัติ ลึกเข้าไปลึกเข้าไปก็พบเตียงสำหรับแขวนกลดสำหรับนั่งภาวนา นักปฏิบัติที่เก่งควรรู้ว่าจะเจริญธรรมแบบไหนทำให้สมาธิไม่เสื่อมง่าย ก็คือต้องเดินจงกลมก่อนที่จะนั่งสมาธิ และก็นอนกำหนดจิตจนหลับไปหรือจะเข้าฌานก็อยู่ที่ความฉลาดของจิตดวงนั้น แต่พี่รวิพันธุ์ออกเดินจงกลมจนจิตสงบก็มีความรู้สึกว่ามีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมาที่เราแต่ก็ไม่มาให้เห็นเลย สัมผัสที่ ๖ บอกเราว่ามีผีหัวขาดยืนถือหัวอยู่ในถ้ำที่ลึกเข้าไปอีก พี่เดินจนเหนื่อยก็มานั่งสมาธิในมุ้งกลดเมื่อจิตรวมก็มองเห็นผีหัวขาดมาจ้องหน้า และก็เดินกลับไปกลับมาวนเวียนอยู่นานทีเดียวกว่าจะเดินเข้าไปในถ้ำลึก เมือผีหัวขาดไปแล้วพี่รวิพันธุ์ก็ถอนจิตออกจากสมาธิ และก็นอนภาวนาต่อไม่ช้าไม่นานจิตก็รวมใหญ่ แต่บังคับไม่ให้จิตส่งนอกให้มีสะติกับร่างกาย สว่างรุ่งเรืองอยู่เป็นธรรมภายใน จู่ๆก็มีอสุรกายหน้าตาหน้าเกียดหน้ากลัวเล็บยาวตามมือตามตัวเต็มไปด้วยเลือดโซมกายเข้ามาปลุกปล้ำข่มขืนพี่รวิพันธุ์จะสมสู่กับพระให้ได้ ตัวพี่รวิพันธุ์ถูกระดมจูบไปทั่วเรือนร่าง ก่อนที่จะเกือบตกเป็นผัวของผี พี่รวิพันธุ์ต่อรองกับอสุรกายเพศหญิงว่า ทำไม่มากระทำย่ำยีเรา และเราก็เป็นพระที่รักษาพรหมจรรย์ ตั้งแต่วัดที่พระบรรลุธรรม จะขอแบ่งบุญให้เธอครึ่งหนึ่ง หยุดการกระทำอันจะทำให้พระต้องมีมลทินหัวใจ ได้ผลอสุรกายหยุดการจู่โจม และก็เปลี่ยนจากร่างที่น่าขยะขแยง กลับคืนสภาพเป็นพระภิษุณี อรหันต์มีรัศมีปัญญารอบหัวและลอยในระดับอกพระ พร้อมสาธุการ บอกว่าเธอมาลองกรรมฐานของพระ ต่อแต่นี้จะไม่มีอะไรมารบกวนการภาวนาท่านอีก ขอให้พระเจริญในพระศาสนาขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และก็อยู่ในถ้ำโดยอบอุ่นจนเป็นเช้าของวันใหม่ก็ลงจากเขาเพื่อจะไปบิณฑบาตรโปรดสัตว์ ระหว่างทางพบแม่ชีประทุมถามพระด้วยเสียงใส ครูบาเมื่อคืนเจออะไรบ้างว่าจะนิ่งเก็บเป็นความลับ แต่ถูกทวงถามจากแม่ชีประทุมถึงสามครั้ง ก็บอกด้วยอาการสำรวม ว่าตอนแลกพบอสุรกาย ภายหลังอสุรกายกลับกลายเป็นพระภิกษุณีอรหันต์ในสมัยพุทธกาล หลังจากนั้นก็ขึ้นไปอีกสิ่งที่ไม่เคยได้รู้ก็ได้รู้สิ่งที่ไม่เคยได้เห็นก็ได้เห็น




ไม่ว่าพระพุทธเจ้าจะอุบัติขึ้นมาในโลกหรือไม่ก็ตาม ธรรมทั้งหลายก็มีอยู่ก่อนแล้วพระพุทธเจ้าทั้งหลายแค่ทรงค้นพบ และนำออกตีแผ่ให้เข้าใจง่ายขึ้น
<!-- / message --><!-- edit note --><HR style="COLOR: #ffffff; BACKGROUND-COLOR: #ffffff" SIZE=1>

 

คุณภาพแท้ ต้องดูกันที่เนื้อในนะครับ

 

ผมมีจุดที่ไม่ลงใจในตัว คุณศรีฯ

 

โลกธรรมแปดดูซะตาจะได้สว่างตนเตือนตนไม่ได้ใครจะเตือน



ส่วนคุณกสท์มีจุดที่ไม่ลงใจในตัวผมก็ได้เครีย์นะครับ.