ปิดรับบริจาค รวมบันทึกการเดินทางตามรอยพระอาจารย์ ณ บึงลับแล ๒๕๕๒/ร่วมบุญใหญ่หน้า ๑๐๘

ผมปิติดีใจมากครับ ที่เห็นทุกท่านมีธรรมะเป็นเครื่องดำเนินชีวิตกันทุกคน
<O
และแอบยิ้มไม่ได้ทุกทีที่นึกถึงใครบางท่าน<O
<O
ก็อย่างที่เคยพูดหลายครั้งแล้วว่า อย่าเชื่อในสิ่งที่ผมเล่าว่าเป็นจริง ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝันและนิทานที่ผมแต่งขึ้นเพื่อนำมาเล่าให้ฟังเท่านั้นหาใช่ความจริงไม่ ขอย้ำอีกสักครั้งนะครับทุกท่าน ความฝันและนิทานของผม หาใช่ความจริงไม่<O
<O
ถ้าต้องการความจริงแท้ คุณหาได้เสมอ ในพระพุทธองค์ ครับ<O

 

รอฟังนิทานต่ออยู่ค่ะ

แต่อย่าลืมเฉลยที่เขาด้วยนะคะ

กำลังใจไม่เท่ากันแต่สุดท้ายถึงแม้จะมีความรู้สึกที่ว่านี้ เขาคนนั้นต้องคิดให้เป็น และก้าวผ่านความรู้สึกตรงนั้นมาให้ได้ มองให้เห็นถึงความเป็นจริงและโทษของการเกิด สุดท้ายทุกคนก้อเท่ากันหมด คือ...ตายเหมือนกันหมด

ความรู้ก้อไม่ค่อยจะมี ตาก้อมองไม่ค่อยจะเห็น ใจก้อยังมืดอยู่ แต่ความรู้สึกแตกต่างที่ว่านี้ เคยมีและเคยเป็นและก้อยังคงเป็นอยู่เรื่อยๆ แต่ทุกครั้งก้อพยายามให้มันอยู่ในกรอบสอนตัวเองเท่าที่จะทำได้

แอนว่าดีนะเท่ากับว่าเป็นการฝึกใจอย่างนึง ถ้าเรายังมีอาการยังมีอารมณ์ความรู้สึกดีใจ เสียใจ น้อยเนื้อต่ำใจ อยู่ นั่นแสดงว่าเรายังสอบไม่ผ่าน ต้องเอาใหม่ฝึกใหม่

อันนี้เป็นความรู้สึกส่วนตัวจริงๆ ถ้าหากล่วงเกินท่านใด ต้องขอโทษ และ ขอขมาด้วยค่ะ

 

ไหนว่าเขียนไม่ค่อยเก่ง ที่ไหนได้ ฝีปากเทพธิดายามาก็ไม่ใช่ย่อยนะเนี่ย
ทำให้คุณธีร์ใจอ่อนไปได้เหมือนกัน อิอิ (แซวเล่นนะคร้าบบ.. คุณธีร์ )

 

ครับคุณศาล

ใจผมมันยังอ่อนอยู่ ยังไม่แข็งกระด้างพอ ใจอ่อนอย่างนี้คุณศาลหรือท่านใดพอจะช่วยสั่งสอนผมได้มั้ยครับ จะได้หายเลวสะที

ผมยังเป็นคนเลวอยู่มากครับ

คุณศาลแต่ผมรู้สึกปิตินะครับ 8 คนอย่างน้อยสมัยนู้น ได้มารวมตัวกันอีกสมัยนี้ (ยังไม่เข็ดอีกเรา ต้องโดนอีกสักรอบ)

 

มีนิทานจะเล่าให้ฟัง ก่อนจะกลับบ้าน นิทานคือไม่ใช่เรื่องจริงนะ

เย็นวันหนึ่งได้รวบรวมกำลังใจจะขึ้นไป ก็ยังไม่ได้ไปไหน หลวงพ่อพระราชพรหมยาน ท่านเมตตามายืนยิ้มอยู่

ท่านถามว่า วางได้มั้ย
ผมตอบไม่แน่ใจครับ

ท่านเล่าว่า ท่านเจอมาเท่าไร เจ้าเจอมาเท่าไร
ท่านเล่าต่อ พระพุทธเจ้าเจอมาเท่าไร เจ้าเจอมาเท่าไร
เจ้าวางได้หรือยัง
ผมตอบ...........................

หลวงปู่ปาน ท่านยืนยิ้มอยู่ ท่านเมตตามาด้วย ท่านเมตตาบอกให้มาหาท่านด้วยทุกครั้ง

ผมถามหลวงพ่อว่า จะให้ผมเล่านิทานต่อมั้ย
ท่านตอบว่า...................................

*****************************

 

เมื่อคืนวันศุกร์ ที่ผ่านมา ได้ไปถ่ายรูปสถานที่พักที่บึงบอระเพ็ด ในทริปนครสวรรค์ มาให้ชมกันก่อน บึงบอระเพ็ดเป็นสถานที่หนึ่งที่หลวงปู่ปาน กับหลวงพ่อฤาษีลิงดำท่านเคยเดินธุดงมาที่นี้ ครับรายละเอียดจะมาเล่าให้ฟังอีกทีนะครับ
วันนี้ขอกลับบ้านก่อนครับ อย่าลืมใช้ใจมองรูปนะครับ แล้วคุณจะเห็นมากกว่าสิ่งที่ตาเห็น

 

ขออนุโมทนาด้วยครับ

เมื่อเข้าใจความจริง ก็จะพบความจริงครับ

 

^
^
ภาพเหมือนอยู่ริมทะเลเลยค่ะ ท่าทางจะสงบเงียบ น่าไปพักมั่งจังคะ

 

เจ๊ช่างมองเห็นสัจธรรมได้ดียิ่งจริงๆ
อะไรๆที่พวกเราคิดๆๆๆๆๆๆๆ ฟุ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไปเรื่อยๆนั้น
พอมาเจอความจริงที่ว่า
เดี๋ยวสุดท้ายเราก็ตาย
ความคิดต่างๆที่ปรุงแต่งก็หยุดลงได้
ตายไปก็เอาอะไรไม่ได้
เราตายก็ตายอยู่คนเดียว
คนที่เราไปรักไปชอบ เป็นห่วง น้อยใจ ฯลฯ
มันก็ไม่ได้ตายไปกะเราซะหน่อย
ถึงจะได้ตายพร้อมเรา (กรณีตายหมู่)
ก็ไม่ได้ไปที่เดียวกับเรา
ถ้าเราทำบุญมาดี
ไปอยู่บนสวรรค์
ก็อยู่ในวิมานของเราเท่านั้น
จิตดวงอื่นตามมาอยู่ก็ไม่ได้
แม้ว่าจะสามารถตามมาอยู่บนสวรรค์ชั้นเดียวกันได้ก็ตาม

แต่ขอเน้นเรื่องที่พี่แอนพูดเรื่องนี้นิดหนึ่งนะคะ

"แอนว่าดีนะเท่ากับว่าเป็นการฝึกใจอย่างนึง ถ้าเรายังมีอาการยังมีอารมณ์ความรู้สึกดีใจ เสียใจ น้อยเนื้อต่ำใจ อยู่ นั่นแสดงว่าเรายังสอบไม่ผ่าน ต้องเอาใหม่ฝึกใหม่"

เรื่องนี้ ขอให้พี่คิดเอาไว้ว่า เค้าไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา เราจึงไม่สามารถบังคับอะไรให้เขาเป็นไปดังใจเราได้

นี่จะช่วยบรรเทาความรู้สึกแบบนี้ได้

และถ้าคิดต่ออีกหน่อยว่า ร่างกายนี้ไม่ใช่เราไม่ใช่ของๆเรา เราไม่มีในร่างกาย ร่างกายนี้ไม่มีในเรา เพราะเราไม่สามารถบังคับอะไรร่างกายเราได้เลยสักอย่าง บังคับไม่ให้เหงื่อออกก็ไม่ได้ บังคับไม่ให้หน้าแดงก็ไม่ได้ฯลฯ สารพัดอย่างที่เราควบคุมมันไม่ได้

ถ้าพี่แอนคิดแบบนี้ไปเรื่อยๆ ทุกวันๆ
พี่จะมีความสุขมากขึ้น
ความทุกข์เรื่องร่างกายเราและร่างกายคนอื่นก็จะน้อยลงทันตาเห็นทีเดียว

โมทนาในความคิดดีๆของพี่ด้วยนะจ๊ะfairy3

 

สงสัยจะโดนลงโทษให้โดน "พิษรักพันชาติ" แหงๆ ^-^!

 

มิบังอาจหรอกครับ ไอ้ตัวกระพ้มเองยังไปไหนไม่รอด อิอิ

"ความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่ง"
ยิ่งได้ญาติทางธรรม ใครๆ ก็ต้องปิติอีกหลายเท่าเนอะ

ไปสิ ไปสิ คราวก่อน ปีนเขา แต่ไปคราวนี้ ได้มุดถ้ำนะ

เค้าเรียกว่าโรคประจำใจน่ะ อิอิ
( โรคเดียวกัน ถึงได้รู้ )
ลักษณะถึงขั้นวสีทางอกหักเลยหรือเปล่าเนี่ย

น้องนะ สงสัย แก็งค์ทหารเสือเราต้องยุบซะแล้วอ้ะ
อาเฮียเม้งกะอาคุงกฤศเค้ามีทางไปของเค้าซะแล้วว

อาเฮียเม้งแกก็หนีไปกะสาวๆ
อาคุงกฤศแกก็ไปฝึกวิชาตามทางของแกซะอีก

สงสัยเราต้องเปลี่ยนเป็นแก๊งค์ทหารแห้ว
แล้วหาป่าไปหลบอยู่ธุดงค์กันสัก 3-4 วันดีกว่าเนอะ

 

น้องนะ สงสัย แก็งค์ทหารเสือเราต้องยุบซะแล้วอ้ะ
อาเฮียเม้งกะอาคุงกฤศเค้ามีทางไปของเค้าซะแล้วว

อาเฮียเม้งแกก็หนีไปกะสาวๆ
อาคุงกฤศแกก็ไปฝึกวิชาตามทางของแกซะอีก

สงสัยเราต้องเปลี่ยนเป็นแก๊งค์ทหารแห้ว
แล้วหาป่าไปหลบอยู่ธุคงค์กันสัก 3-4 วันดีกว่าเนอะ[/quote]
**** อ้าครับ ไม่ได้ไปฝึกวิชงวิชาอะไรมากหรอกครับไปไหนก็ยังพอไปได้อยู่ อะครับ แล้วเจอกัน

 

ขอบคุณจ้า..ชไมเคิล การมีกัลยาณมิตรที่ดีนี่ มันช่างประเสิฐจริงๆนะ
สำหรับข้อธรรมที่เพิ่มเติมมา พี่จะนำไปใช้น้อมนำใจทุกๆวันจ๊ะ
ขอบคุณมากกกกก:z8

 

เขาใหญ่ไหมพี่ กะลังฮิตเลย
อิอิ

 

เขาใหญ่เหรอครับ ระวังหลงป่าหละ

 

สองสาวเขาช่วยกันมาอย่างนั้น ตั้งแต่นั้นถึงนี้

ถึงลาคราวนี้ จบสะทีเน้อ

ขออนุโมทนา สาธุ ครับ

 

ช่วงนี้รู้สึกตัวว่า เรายังไม่ดีพอ หลายๆ อย่างที่เราทำไปด้วยความโง่ ทำข้ามคำตักเตือนความสั่งสอนครูบาอาจารย์ ดูเหมือนว่า เราไม่เชื่อมั่นครูบาอาจารย์ผู้มีวิสัยทัศน์มากกว่าเรา ท่านมองทะลุ แต่เรามันก็แค่คนร้อนวิชา

มันเลยกลายเป็นขมวดปมที่แก้ยาก

บางครั้งความหวังดีของเรานั้น มันคือการทำให้ยิ่งยุ่งไปกันใหญ่


สุดท้ายได้คำตอบว่า

"ไม่มีสัตว์โลกหนีพ้นวิบากกรรมได้ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม"


อิอิ...เริ่มเบลอแล้ว ขอโทษที่ไม่ค่อยได้มาสนทนากันแบบเป็นเรื่องเป็นราว


มิน่าเล่าครูบาอาจารย์ท่านถึงเตือนเสมอว่า

เห็นสักแต่ว่าเห็น รู้สักแต่ว่ารู้

ดูมันไป พิจารณามันไป รู้เท่าทันมันไป

เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เดี๋ยวมันก็ดับไป

เอ้า...นี่จะไปขอขมาครูบาอาจารย์ทางสายบรรพบุรุษที่ทำให้ปฏิบัติการของปู่พลาดขั้นตอนเพราะเราดื้อเอง ใครอยากไปบ้าง ชูจั๊กกะแร้มาหนึ่งราย (มาให้ยายผีป่ากับลูกๆขูดรีดนะคะ) มามะ มามะ

 

มิน่าเล่าครูบาอาจารย์ท่านถึงเตือนเสมอว่า

เห็นสักแต่ว่าเห็น รู้สักแต่ว่ารู้

ดูมันไป พิจารณามันไป รู้เท่าทันมันไป

เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เดี๋ยวมันก็ดับไป


นี่แหละ