โลกคือพระเจ้า...รู้หรือไม่...

ช่วยแปลให้

ขาว-ปลอกคอ ทำงาน : หมายถึง กลุ่มคนทำงานมืออาชีพที่ใช้สมองเป็นหลัก

ตรงข้ามกับ

น้ำเงิน-ปลอกคอ ทำงาน : หมายถึง กลุ่มคนทำงานที่ลงมือ ลงแรงเป็นหลัก

ทีนี้ หากเอามาใช้อธิบาย ปัญหาสังคมวิทยา

white-collar : ก็คือ พฤติกรรมการใช้ความฉลาดแกมโกง การตลาดที่ไม่ดีมีข้อมูลไม่
ตรงความเป็นจริง .... คือ การโกรง หรือ ก่ออาชญากรรมด้วยการใช้ปัญญา รูปลักษณ์ดีๆ
กระทำโดยมืออาชีพ หรือ ใช้ตำแหน่งงาน หรือ ฐานะที่สูง ฯ

blue-collar : ก็ปล้นกันจะๆ อะไรทำนองนั้น

 

อ้างอิง : tro

ตกลง ....จะต้อง เข้าถึง....ให้ได้
....
หรือว่า...หลุดพ้น จาก มัน ให้ได้...หรือครับ

**********

แท้จริงที่กล่าวไปเป็นเพียงเล่นคำ สาระหาต่างกันไม่ จะแปลอย่างนี้ก็ได้ว่า

"เมื่อเข้าถึงจึงหลุดพ้น เมื่อหลุดพ้นจึงเข้าถึงแล้ว"

 

ไม่มีผู้เข้าถึง จึงไม่มีผู้หลุดพ้น
ไม่มีผู้หลุดพ้น จึงเรียกว่าหลุดพ้น

 

อโหสิ ค่ะ

ชอบอโหสิกรรม ถ้ามีโอกาสจะรีบทำ (ชอบพอๆกับอนุโมทนาบุญเลยนะ )

 

สุขาปฏิปทา สำหรับผู้มีอินทรีย์แก่กล้าแล้ว เรารู้ตัวเองดีแค่ไหน?

ศรัทธามีมาก ก็ดีอยู่ จะได้เป็นผู้ว่านอนสอนง่าย ไม่ดื้อ (เหมือนผม)

ศรัทธามากไป ก็หลงได้เช่นกัน ดังนั้นจึงต้องอาศัยปัญญาควบคู่กันไป ส่งเสริมกันไป

การปฏิบัติที่ถูกทาง เกิด ปิติ ปัสสัทธิ โอภาส ล้วนดีทั้งนั้น

แต่หากไม่รู้แบบอุเบกขา มันก็หลงไปวิปัสสนูปกิเลสได้เช่นกัน

ทั้งแนวทาง ทั้งผลของการปฏิบัติ ไม่อาจไปยึดอะไรไว้ได้เลย แม้เพียงอย่างเดียว

เพราะมันก็เป็นเพียง สักแต่ว่า สักแต่ว่า สักแต่ว่า.................

 

คำกล่าวเช่นนี้ ยังไม่พ้นจริง เพียงเข้าถึงธรรมระดับหนึ่ง แล้วเข้าใจไปว่า จิตยิ้มแล้ว...

 

ไม่มีผู้มีจิตยิ้ม ท่านวิมุตติ

 

ไม่มีผู้เข้าถึง ไม่มีผู้หลุดพ้น แล้วมันจะมีผู้มีจิตยิ้มได้อย่างไร

 

สักแต่ว่า สักแต่ว่า คือการสะดุดๆ ติดๆ ขัดๆ กับสภาวะและขณะจิต

 

ปฏิบัติทางไหน ก็เกิดวิปัสนูกิเลส ได้ทั้งนั้น
ถ้าขาดสติ ถูกกิเลสครอบงำ รู้ไม่ทันกิเลสตัณหาอารมณ์ของตนที่เกิดจากจิตตน

 

สะดุดๆ ติดๆ ขัดๆ ศีลมันก็ลุ่มๆ ดอนๆ สมาธิมันจะมีได้อย่างไร

 

ทุกลักษณะที่เป็นเอกลักษณ์พิเศษ ย่อมมีข้อดีและข้อด้อยในตัวเอง
ถ้ารู้ตัวแล้วรู้จักใช้ให้ถูกทาง ก็เหมือนรู้จักข้อดีข้อเสียของตนเอง
ก็จะรู้จักใช้ข้อดี และระวังข้อเสีย ของตนเอง จึงเรียกว่าใช้ปัญญาตนช่วยเหลือตน

 

พูดตามทฤษฎีเลย หุๆๆๆ

จิตยิ้มได้ ผู้มีจิตยิ้ม ไม่มี

ผมก็ตอบไปถูกแล้วหนิครับ

เราไม่ได้คุยกันว่า เราเป็นอย่างนั้น ตัวเราเป็นอย่างนี้แล้วนะ เน้นไปตรงสภาวะเลย...

ปล.อย่ามาทำเท่ห์แถวนี้ มหาปาดมีเยอะ อิอิอิ

 

ความรู้จริง คือ

รู้ว่ารู้ รู้ว่าไม่รู้ แล้วจบ ที่รู้

สิ่งที่แสดงออกมา มากกว่า รู้ หรือ ไม่รู้ คือความคิด คือสมมุติบัญญัติ

ปล. อวิชชา อยากออกมาเท่ห์ มั่ง

 

มันมีสภาวะมันก็มีผู้มีสภาวะสิท่านวิมุตติ

 

แล้วที่กล่าวมา สมมติหรือเปล่าครับ...

 

พระพุทธเจ้าท่านบอกให้หยุด ท่านก็มัวไปนั่งดูสภาวะมันอยู่นี่แหล่ะ

 

ท่านตอบมาแบบนี้ แปลว่าไม่เข้าใจจริง

สติรู้ ดูสภาวะ

อะไรจะเป็นผู้รู้ ผู้ดู ก็ช่าง

อะไรจะเป็นผู้ถูกรู้ ถูกดู ก็ช่าง

เอาเป็นมาก เห็น รู้ แล้วกัน

แล้วจะต้องไปมีเราเป็นผู้รู้ ดู มี สภาวะ ทำไมกันล่ะ

รู้ไปที่รูปนามปรมัตถ์

ท่านอย่าไปติดบัญญัติว่า ต้องมีคนดู คลาดไปแล้วล่ะท่าน

 

เปลี่ยนจากสภาวะหนึ่งไปอีกสภาวะหนึ่งไม่รู้จบ ท่านจะนั่งดูสภาวะไปถึงเมื่อไหร่?

 

ความคิดที่เป็นสมมุติบัญญัติ ที่ออกมาจาก จิต นั้นย่อมต่างกันด้วยภูมิธรรมของจิต
จิตที่พ้นจากอวิชชา ย่อมบริสุทธิ์สว่างแจ่มใส เต็มไปด้วยปัญญา จึงแสดงออกด้วยความรู้ ที่เป็นคุณ เป็นจริง เป็นธรรมแท้

จิตที่ยังมีอวิชชา อย่างเราๆ สมมุติบัญญัติที่แสดงออกมาจากจิตนั้น ก็ย่อมผิดเพี้ยนไม่มากก็น้อย มีแต่เราที่ต้องระวังความคิดที่ออกจากจิตตนนั้น เพราะวางใจไม่ได้ ด้วยมีอวิชชา จึงต้องหมั่น รู้ตัว รู้สึกตัว จะได้ไม่ถูกครอบงำไว้นาน