ประสบการณ์คนเห็นผีของสังขารไม่เที่ยง เรื่องที่๑

สวัสดีค่ะ......วันนี้พอมีเวลาว่างสักนิดหน่อย จึงอยากจะมาพบเพื่อน ๆ และอยากมาเล่าประสบการณ์การเห็นผีของเราให้ได้อ่านกันค่ะ.....

ออกตัวไว้เลยนะคะ เราไม่ใช่นักเขียน นักเล่าเรื่องมืออาชีพค่ะ เรื่องราวที่เราจะเล่าต่อไปนี้อาจจะไม่สนุกสนานหรือน่าตื่นเต้นสักเท่าไหร่ค่ะ แต่เป็นประสบการณ์เห็นผีที่เกิดขึ้นจริง ๆ กับตัวเราเองค่ะ.....

ประสบการณ์ที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นประสบการณ์ที่เห็นด้วยตาเนื้อ...เป็นประสบการณ์ที่หูได้ยินเสียง....ไม่ได้เห็นจากตาทิพย์...ไม่ได้เห็นในตอนที่หลับฝัน...ไม่ได้เห็นในตอนที่เคลิ้มตอนใกล้จะหลับค่ะ.....มาเข้าเรื่องกันเลยนะคะ

....ตั้งแต่เราเกิดมาและจำความได้...มีเรื่องราวน่าตื่นเต้นเกิดขึ้นในชีวิตอยู่หลายครั้งหลายคราว....มันเป็นเรื่องที่บางคนเชื่อ และบางคนไม่เชื่อ บางคนเชื่อ...เพราะ เคยมีประสบการณ์เห็นผีมาเช่นเดียวกัน.....หรือที่เชื่อก็เพราะว่าได้ยินคนอื่นพูดกัน ก็เลยเกิดความกลัวก็เลยเชื่อ และบางคนที่เชื่อ...ก็เพราะว่าเชื่อในเรื่องของบาปบุญคุณโทษ เชื่อเรื่องสวรรค์-นรก ภพภูมิ เชื่อเรื่องการเกิดใหม่....บางคนไม่เชื่อก็เพราะไม่เคยเจอไม่เคยเห็นมาก่อน.....แต่เราเชื่อเพราะเราเคยเห็นค่ะ....

ประสบการณ์ครั้งที่ ๑ ​

....เหตุเกิดที่กองบินสี่สิบ..จุด..จุด...
(ขอสงวนเลขตัวสุดท้ายเอาไว้ค่ะ....เพราะเกรงว่าน้อง ๆ หนู ๆ ที่ต้องไปเข้าค่ายที่นี่จะกลัวค่ะ)
;2;9k;2​

ครั้งหนึ่งขณะที่เราศึกษาอยู่มัธยมศึกษาชั้นปีที่ ๓ จังหวัดทางเหนือ...ทางกองบินได้จัดให้มีการเข้าค่าย ลูกเสือ-เนตรนารีอากาศ เราและเพื่อน ๆ อีก ๓๐ คน ก็ได้เป็นตัวแทน ในการเข้าค่ายครั้งนั้น.....​

เรารู้สึกดีใจมากค่ะ.....เพราะไปเข้าค่ายย่อมสนุกกว่าการเรียน...(ตอนสมัยเด็ก ๆ เราคิดแบบนั้นจริง ๆ ) และเราไม่เคยเชื่อเรื่องการเห็นผีมาก่อนเลย....แต่เชื่อเรื่องการตายแล้วเกิดใหม่...เพราะเราเองก็ได้เข้าฝึกสมาธิอย่างเป็นจริงเป็นจังตั้งแต่เราเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๒ ในช่วงปิดเทอมใหญ่ค่ะ....เป็นการออกจากบ้านนานที่สุดในชีวิตเป็นครั้งแรก คือไปปฏิบัติธรรมนานถึง ๗ วัน....กลับมาเข้าเรื่องต่อค่ะ...(ชอบออกนอกเรื่องนะคะ เพราะว่าเป็นคนมีเรื่องเยอะค่ะ อิอิ ) ​

การเข้าค่ายในครั้งนั้น...ใช้เวลา ๓ วันกับอีก ๒ คืนค่ะ พวกเราดีใจมาก ๆ ที่ได้พบกับเพื่อน ๆ ต่างโรงเรียน....และที่ดีใจไปมากกว่านั้นก็คือ มีรถสุขา ของทางเทศบาล จัดไว้บริการให้กับเหล่าเนตรนารีทั้งหลายด้วยค่ะ เพราะพวกเราก็จะได้ไม่ต้องเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ไกลมาก...หลังจากที่ไปถึงและรายงานตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว...ก็ได้เริ่มการฝึกตั้งแต่ช่วงสายจนถึง ๔ ทุ่มค่ะ หลังจากที่ได้รับการฝึกมาทั้งวันแล้วครูฝึกได้ให้พวกเราเข้าเต็นท์หลับพักผ่อนแล้วนั้น....ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น.....เพื่อนที่อยู่ร่วมเต็นท์เดียวกัน...เกิดปวดท้องหนัก.....เราไม่อยากออกไปเป็นเพื่อนเค้าเลยค่ะ เพราะอากาศข้างนอกเต็นท์หนาวมาก แต่จำใจต้องออกไปค่ะ เพราะสงสารเพื่อนแล้วก็ได้ชวนเพื่อนคนอื่น ๆ ไปด้วยกันรวมทั้งหมด ๔ คนค่ะ ก็มีเรา พร ฟอร์ด วัว และแล้วพวกเราก็ออกจากเต็นท์.....ตอนนั้นรู้สึกตกตะลึงมาก....เพราะว่ารถสุขาไม่อยู่แล้วค่ะ....วัวถามพรว่า "แกอั้นไว้จนถึงเช้าได้ไหมวะเพราะตี ๕ ก็ต้องตื่นแล้ว...." พรก็ตอบว่า "ไม่ได้ว่ะ กูปวดมาก ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยได้ไหมกูขอหล่ะ" ไอ้เราก็เข้าใจนะว่าคนปวดท้องหนัก มันเป็นยังไง.....ก็เลยเดินถือไฟฉายไปคนละกระบอกค่ะ....​

ทางไปห้องน้ำในสมัยนั้นก็สุดแสนจะลำบาก....ต้องเดินผ่านสวนมะม่วงเข้าไป....กว่าจะถึงห้องน้ำก็ไกลมาก และมีแสงไฟแค่ดวงเดียว.....แล้วก็มืดมาก ๆ ค่ะ....แต่ระหว่างทางที่เดินไปเราเดินอยู่ข้างหลังเพื่อน ๆ เราก็สอดส่องสายตาเข้าไปในสวนมะม่วง......สิ่งที่เราพบก็คือเห็นพระพุทธรูป.....เป็นแท่นปูนสีขาวสูงขึ้นมาระดับอก ....มีพระพุทธรูปตั้งอยู่และมีฉัตร...เราแปลกใจมากค่ะ พระพุทธรูปสวยงามเช่นนี้มาอยู่ในสวนมะม่วงได้ยังไง...แล้วเราก็เดินผ่านไป...ในใจก็ยังอึ่งกับสิ่งที่ได้เห็น พอเดินไปได้อีกสักพัก....ก็เห็นข้างทางเป็นสวนดอกไม้....มีศาลานั่งเล่นตั้งอยู่กลางสวน...แต่ดูเหมือนว่าจะรกร้างมานานแล้ว....และแล้วพวกเราก็เดินมาถึงห้องน้ำค่ะ....พอไปถึงห้องน้ำ....เรารู้สึกตกตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็น...คือเราเห็นจอมปลวกซึ่งมีใหญ่มาก ๆ ค่ะ ถ้าจำไม่ผิดจอมปลวกนั้นอยู่ใต้ต้นมะขามเทศค่ะ พอไปถึงเราก็ขอขมาลาโทษจอมปลอกก่อนเลยเป็นอันดับแรกค่ะ....แล้วก็ยืนแผ่เมตตาในใจ...เพราะเพื่อนเราเข้าห้องน้ำนานมากค่ะ....เรายืนมองออกไปในที่มืดที่อยู่ตรงหน้าของเรา....เราพยายามมองแล้วมองอีก....แต่ก็ไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะสิ่งที่เรามองเห็นนั่นก็คือเจดีย์ที่รายล้อมไปด้วยสถูปเล็กสถูปน้อยเต็มไปหมดเลยค่ะ.....และเห็นทหาร ๒ นายเดินถือปืนเดินรอบ ๆ เจดีย์....เราถามวัวว่า...."วัวแกเห็นเจดีย์ไหม"....วัวตอบว่า "กูไม่เห็น กูกลัว มึงอย่าพูดสิไอ้แข" พอสิ้นเสียงที่วัวตอบ....พวกเราทั้ง ๓ คน ที่ยืนรอพรเข้าห้องน้ำอยู่นั้น....ก็ได้ยินเสียง เท้าคนเหยียบใบไม้....เดินเข้ามาหาพวกเราและเสียงนั้นก็ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ....ที่เรารู้ว่าได้ยินกันหมดทั้ง ๓ คนนั้น...ก็เพราะว่าเรายืนอยู่ตรงกลาง วัวยืนข้างซ้าย ฟอร์ดยืนข้างขวา....ทั้ง ๒ คน ผวาเข้ามากอดแขนเราแน่นมาก.....เราก็พยายามมองไปตรงเสียงเสียงนั้น....แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากป่ารกและมองไกลออกไปก็เห็นเจดีย์.....หลังจากนั้นไม่นาน....พรก็ทำหน้าตาตื่นออกมาจากห้องน้ำ...ทุกคนต่างไม่พูดไม่จา และรีบเดินออกมาจากสถานที่นั้น....ขากลับ เราก็ยังเห็นพระพุทธรูปอยู่ที่เดิม......เราจึงถามเพื่อน ๆ ว่า "เมื่อกี้ได้ยินเสียงอะไรไหม"....เพื่อน ๆ ต่างวิ่งกรีดแตกกระเจิดกระเจิงกันไปคนละทิศคนละทาง....แต่ไปถึงที่เดียวกันก็คือเต็นท์ที่พัก......​

คนที่พูดก่อนคนแรกก็คือ.....พร พรถามเพื่อน ๆ ว่า "เมื่อกี้มีใครเข้าห้องน้ำไหม" ทุกคนตอบว่า ไม่มี.... พร พูดต่ออีกว่า...."กูได้ยินเสียงขันขูดกับโอ่งจากห้องข้าง ๆ พวกมึงแน่ใจนะ ไม่ได้หลอกกูนะ " ทุกคนก็ตอบไปว่า ไม่มีใครเข้าจริง ๆ พรร้องไห้ทันทีที่เพื่อน ๆ ตอบ ....แต่มีคนที่อาการหนักกว่าพร....ก็คือฟอร์ด ฟอร์ดเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดเลยค่ะ....และไม่พูดอะไรสักอย่าง.....ในมือกำพระไว้แน่น....​

มีรุ่นพี่คนหนึ่งได้พูดขึ้นมาว่า.....แล้วจะไปเข้าห้องน้ำที่นั่นทำไม....ไม่รู้หรอกเหรอว่าที่นั่นมีผี.....เจ้าที่แรงมาก แล้วเราก็พูดขึ้นมาว่า....มีวัดไหม....พี่เค้าก็ตอบว่า ....ที่นั่นเคยเป็นวัดร้าง อยู่หลังจอมปลวกใหญ่ ๆ นั่นล่ะ .....แต่เราก็ไม่ได้ปักใจเชื่อค่ะ จนเช้าวันรุ่งขึ้น...​

เราเดินไปที่สวนมะม่วงที่เดิม...เราก็ได้พบกับสิ่งที่น่าประหลาดใจ...คือเราไม่เห็นพระพุทธรูปแล้ว......เราไม่เห็นศาลานั่งเล่นและสวนดอกไม้ที่รกร้างแล้ว.... เราไปยืนตรงจุดเดิมที่รอพรเมื่อตอนกลางคืน....และทอดสายตายาวออกไป....เรามองไม่เห็นเจดีย์และสถูปแล้ว.....แต่สิ่งที่เรามองเห็นในเช้าวันนั้นก็คือ....อ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าของเรา.....ซื่งเมื่อคืนยังเป็นป่ารกอยู่เลย.....​

เราไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับเรา.....เราไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เราเห็นแบบนั้น....แต่สิ่งที่เรารู้ก็คือ.....ถ้าคืนนั้นเราและเพื่อน ๆ เดินตามเสียงนั้นไป ก็คงไม่มีใครรอดชีวิต....เพราะอาจจะจมน้ำตายกันทั้งหมด.....​

เรื่องราวความแปลกยังไม่หยุดเพียงเท่านี้......ในวันสุดท้ายของการเข้าค่าย....ฟอร์ดนั่งร้องไห้อยู่ในเต็นท์....เราถามฟอร์ดว่า "แกเป็นอะไร" ฟอร์ดตอบว่า "รองเท้าหาย....แม่ต้องว่าแน่ ๆ เลย..." เราก็เลยบอกว่า "แล้วจะหายังไง คนมาเข้าค่ายตั้งหลายร้อยคนนะ แล้ววันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วด้วย ไม่ต้องคิดมากหรอก...ไปดูทหารเค้าพาสุนัขอารักษ์ขามาโชว์กันดีกว่านะ" แต่ฟอร์ด...ก็ยังไม่หยุดร้องไห้....เราก็รู้สึกเสียใจไปกับเพื่อนค่ะ แต่เราก็ ปิ๊ง! ไอเดียขึ้นมาได้ ตอนนั้นเราคิดว่า....เจ้าหมาพวกนี้มันหายาเสพติดได้....กับแค่รองเท้าข้างเดียวจะหาไม่เจอเลยเหรอ...เราก็เดินตรงไปที่พี่ ๆ ทหารแล้วก็ขอความช่วยเหลือจากพี่ทหารคนนั้น...ขอให้เค้าหารองเท้าให้ฟอร์ด.....เจ้าหมาตัวนั้นดมรองเท้าของฟอร์ดที่เหลืออยู่ข้างเดียว....หลังจากนั้นมันก็มุดเต็นท์แถว ๆ นั้นหมดเลยค่ะ......แต่สิ่งที่ไม่น่าเชื่อกำลังเกิดขึ้น.....เมื่อเจ้าหมาตัวนั้นไปยืนเห่าจอมปลวก....เราก็งงนะคะว่าทำไมถึงไปเห่าจอมปลวกนั้น....ทหารได้เอาไม้ไปกระเทาะจอมปลอกค่ะ....เราตกใจมาก....ทำไมรองเท้าถึงไปอยู่ในนั้นได้...ทั้ง ๆ ที่เพิ่งหายไปเมื่อเช้านี้เอง....​

.........................................​

ที่มา....สังขารไม่เที่ยงเองค่ะ...​

เรื่องที่ ๑ ก็จบลงแล้วค่ะ.......เอาไว้วันไหนว่าง ๆ เราจะมาเล่าเรื่องต่อ ๆ ไปนะคะ......​

 

แล้วที่โบราณว่า คนแก้ผ้า ผีไม่หลอก ก็ใช้ไม่ได้แล้วน่ะ
เข้าห้องน้ำอยู่แท้ๆ ยังมาหลอกอีก น่าจะเหนี่ยว......น่ะ

สัพเพ สัตตา สุขิตา โหนตุ
สัพเพ สัตตา อะเวรา โหนตุ
สัพเพ สัตตา อะนีฆา โหนตุ
สัพเพ สัตตา อัพยาปัชฌา โหนตุ
สุขี อัตตานัง ปะริหะ รันตุ

 

เข้าค่ายก้เงี้ย ครับผมก้ยังเคยเจอเลย หุๆ

 

ขนาดเป็นเรื่องเล่า ยังน่ากลัวเลย คุณแขเก่งจังทั้งเล่าทั้งเขียน บรื๋อ...บรื๋อ...

 

ตื่นเต้นดีจัง

 

ตอนหนูเข้าค่ายเหมือนกันแต่หนูได้ยินคนเดียว ของพี่แขสิได้ยินทั้งแก๊ง!!!!!

 

หนุกดีครับ อิอิ

 

จะรอติดตามอ่านเรื่องที่๒ นะ...

 

ไม่ธรรดานะครับคุณแข จะรอเรื่อง สองนะครับ แต่เวลาเขียนต้องระวังด้านหลังไว้นะ 555+

 

น่ากลัวมากค่ะคุณแข

จะติดตามอ่านเรื่องต่อไปนะคะ

 

กองบิน
จังหวัดทางเหนือ
ขึ้นต้นด้วยเลข ๔

ผมจะเดาถูกมั๊ยนะ

ไม่ต้องกลัวหรอกครับ
ผีมันเลือกหลอกเฉพาะคนน่ารัก และมีบุญ

เผอิญผมน่ารักแต่บุญน้อย
ไม่เคยเห็นสักที

................

 

สนุกดีครับ รออ่านตอนต่อไปครับ;aa8

 

*-* แฮ่ๆ

 

น่ากัวจริง ๆ ด้วย

รออ่านต่อเรื่องที่สองนะคร้าบคุณแข ^^

 

ผีหลอกคนมันก็ได้อยู่เเต่ขิร้องอย่าหลอกกันตองขี้ดีที่สุดครับ

 

อ๋อ อิอิ...นู๋ก็หาจังหวะเล่าตอนกลางวันค่ะ;2

 

ตรงที่น่ารักก็น่าจะจริงค่ะ.......แต่ที่ไม่เคยเห็นผีสักทีนี่สิ....ไม่จริงม๊างคะ...หรือไม่ก็ไม่เคยเห็นผี...เคยเห็นแต่เทพหรือเปล่าคะ....;aa44

 

กองบินที่ขึ้นต้นด้วยเลขสี่หรอคะคุณแข
เดี๋ยวฟ้าไปแอบถามพ่อดีกว่า
พ่อฟ้าเป็นทหารอากาศน่าจะทราบ
แต่ไม่ทราบว่าจะเคยพบคุณผีๆบ้างหรือเปล่านะคะ
เด็กๆอยู่ในกองบินเคยเจอเหมือนกัน
ว่างๆจากงานจะเล่าให้ฟังคะ อิอิ

 

เป็นเรื่องเล่าที่ ดี จิงๆ คับ เล่าได้ เนียน ดี เป็น เรื่องจิง เเน่ๆ