เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

แม่น...น้องเดฯ ขืนทำได้ทั่วไป ใครก็ทำได้ จะเรียก"มนต์-ผูกคาถา"ให้มันเปลืองเวลาเปลืองวิชาทำไม ก็เหมือนเรียนหนังสือ จู่ๆจะไปรับปริญญาเลยได้อย่างไร ต้องผ่านเรียน ผ่านสอบ ผ่านตก ผ่านซ่อม กว่าจะจบก็ลิ้นห้อย

เรื่องเวทย์วิชาก็เหมือนกัน ไม่ปฏิบัติ ฝึกจิตตามลำดับขั้นแล้วทำได้ง่ายๆ ก็มีคนชั่วช้าเอาไปใช้เกลื่อนเมือง...นี่ขนาดทำยาก ปฏิบัติได้ผลยาก ยังมีพวก 18 มงกุฏต้มตุ๋น ทั้งเปรตห่มผ้าเหลือง-นุ่งผ้าขาว ทำท่ามีวิชา ทั้งที่ไม่มีอะไรเลยสักกะอย่าง แต่หลอกลวงหน้าด้านหากินเป็นล่ำเป็นสันกลาดเกลื่อน

คนทำได้จึงมีน้อยกว่าทำไม่ได้ แถมคนทำได้ยังไม่ค่อย"อวด"ซะด้วย บางคนไม่เคยเห็นจึงคิดว่า...ยากที่จะทำ!

 

ทักยามสายน้องปราย
ตอบยามบ่ายเวลาดี

 

ฝนห่มฟ้าแต่เช้า อากาศเข้าหนาวนิดๆ เหมาะสำหรับการเดินป่าในบรรยากาศคลาสสิค อย่าเสียเวลามาลุย "ตะนาวศรี" ในห้วงที่นักอ่านตามติดเป็นเงา

รอเคาะ+แก้ตัวผิด ตามประสาเครื่องจิ้มโปเกสักพักครับ

 

ขอบคุณความเมตตาของคุณมุ (ไม่เรียกอจ.มุก็ได้ อิอิ)
ตอนนี้พญานก ถึงมือเรียบร้อยแล้วค่ะ..



พญานก จากการร่วมกิจกรรมจับแมว! ประจำปี 2565 (ของรางวัลเป็นพญานก งานกฐินปี2564)

และยังมีอีก 1 พญานก จากการจับแมวได้ ตอนปี 2564 (ของรางวัลเป็นพญานก งานกฐินปี2563)


ขอบคุณสำหรับกิจกรรมสนุกๆ และน้ำใจไมตรีที่มอบให้ค่ะ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า'เจ้าถ้ำ'!!!
===============

อุตส่าห์เลี่ยงไม่หาเรื่องเอาเรื่องกับสายตาหื่นเจ้าหนวดจิ๋ม เรื่องก็ยังเดินมาหา สมใจนึกอารมณ์หนุ่มห้าว!

เนื้อเก้งแสนอร่อยคำต่อไปจืดชืดทันควัน กินอีกไม่กี่คำก็อิ่ม ชาวคณะคนอื่น ๆ ก็เซ็งในอารมณ์ตาม ๆ กัน คว้าน้ำกลั้วปากกลั้วคอ งัดบุหรี่แจกจ่าย

ผมกวาดตารอบชัยภูมิเขาพราน บนนี้กว้างยาวกำลังดี เหมาะเป็นป้อมปราการชั้นยอด สามารถสอดแนมตระพักด้านล่างโดยคนตรงนั้นไม่รู้ตัว เว้นฝ่ายตรงข้ามมีกำลังมากกว่า "ตรึง" เราไว้บนยอดเขาจึงน่าห่วง เพราะทางหนีทีไล่ด้านหลังไม่มี

โชคดีมันมีกำลังน้อยกว่าเท่าตัว ทั้งไม่ใช่เป็นกาารศึกที่ออกแรงมัดกล้ามกับอาวุธ เป็นศึกไสยเวทย์ที่อาจารย์เลิศมั่นใจ!

ผมไม่รู้ว่า ผีป่าตนใดเข้าสิงสมองทู่ ๆ พวกมัน จึงอยากหาเรื่องกับเรา ลืมคำเตือนโบราณ...'น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ'

หรือเจ้าพรานเถื่อนข้องใจ อยากลองวิชาว่าอาจารย์เลิศเด็ดจริงไหม ดังที่มันสัมผัสได้วูบหนึ่ง ?

บางทีไอ้หนวดจิ๋มหุ่นแมงดา ยุส่งให้ใช้วิชามารหวังแอ้มคุณนง สาวงามที่มันบังเอิญต้องตาโดนใจขึ้นมาปัจจุบันทันด่วน ?

ฝ่ายหัวหน้าทีมก็คงไม่อยากขัดใจลูกสมุน มือตีนสำคัญตัวช่วยปั๊มเงิน

ข้อสุดท้ายสำคัญที่สุด ผมมั่นใจในแววตาที่จ้องปืนตาเป็นมันของเจ้าหนวดจิ๋ม...มันอยาก "ปล้นปืน" ชั้นยอดที่หายากในสมัยนั้นของพวกเรา!!!

โจทย์ข้อสอบปรนัย ให้คำตอบ ก ข ค ง ต้องกาข้อสุดท้ายว่า...ถูกทุกข้อ !

ผมสาธยายยกเว้นข้อ 'คุณนง' ให้พวกเราฟัง...ไม่มีใครคัดค้าน ทุกคนลงมติเอกฉันท์ พร้อมเปิดศึก จะใช้กำลังหรือใช้เดรัจฉานวิชา ยินดีจัดให้พวกมันทุกรูปแบบ!

คุณเทพตบพานท้ายไอ้ปืนโต กัดกรามกร้วม เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพูด...

"ปัดเดี๋ยว...พ่อสอยพวกมรึงแทนเสือสมิงซะนี่ ไม่รู้จักที่ตายเสียแล้ว ไอ้พวกหน้าโง่"

อาการขุ่นเคืองชนิด 'ของขึ้น' นาน ๆ เห็นครั้งของหัวหน้าทีม เรียกเสียงหัวเราะได้รอบวง กระตุกบรรยากาศแช่มชื่นสมกับที่คืนนี้ท้องฟ้าแจ่มใส จันทร์เสี้ยวเกือบครึ่งดวงประดับฟ้าแต่หัวค่ำ ดวงดาวแต่งแต้มห่าง ๆ พร่างพราวฟากไกล ลมภูเขาพัดเอื่อยมอบความเย็นรื่นฉ่ำสบายตัว

ให้ตายเถอะ...คืนฟ้าแรม แถมอร่ามดาวเดือน เหมาะนั่งจู๋จี๋พรอดวจีสวาทกับคนรู้ใจ แทนการนั่งรอเปิดศึกคุณไสย ?!

"น่าเป็นวันโกนหรือวันพระ คืนปล่อยผี ปล่อยของ"

อาจารย์ชี้จันทร์ครึ่งดวง คาดคะเนเอาตามภาพ พวกเราไม่พกปฏิทิน ไม่มีใครคิดว่าจะติดแหง็กในป่าเขานานขนาดจันทราโคจรครบห้วงจันทรคติ

ผมชวนลุงพรานกับบักสมคืบเข้าหมอบริมทางขึ้นโผล่หัวสอดส่ายดูด้านล่าง ใช้วิชาทหารลาดตระเวณสอดแนมส่วนหน้า แต่ข้างล่างนอกจากกองไฟที่ใกล้มอดดับกองใหญ่ถูกทิ้งไว้ก็ไม่เห็นเงาร่างผู้ใด

"มันลงไปอยู่แถวตีนเขา...นายทหาร"

ลุงพรานพูดเสียงปกติ ไม่จำเป็นต้องกระซิบกระซาบ พวกมันไหวพริบเหลี่ยมคูไม่เลว รู้แกวว่าคนข้างบนเดินมาริมขอบก็มองเห็นความเคลื่อนไหว จึงย้ายฐานลงตีนเขา

นั่นยิ่งสนับสนุนตอกย้ำหัวตะปูความมั่นใจให้เรารัอยเปอร์เซ็นต์ เจ้าพรานกลุ่มนี้ประสงค์ร้ายเต็มร้อย คนดีไม่หนีไปทำลับ ๆ ล่อ ๆ อีกมุม

เป็นอย่างนี้ก็ดี ผมยิ้มเหี้ยมในหน้า ได้ออกอาวุธไม่ต้องกระอักกระอ่วนใจว่าตัดสินใจผิดหรือถูก? ที่อยู่ดี ๆ ก็มีเรื่องกับคนไม่รู้จักมักจี่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน

ถอยกลับมานั่งล้อมกองไฟ ทิ้งเจ้าน้องเล็กนั่งสังเกตการณ์คนเดียว รายงานให้ทุกคนรู้สถานการณ์ ไม่มีใครอยากเข้าเต็นท์นอน

"ทำเส้นพระพุทธมนต์ก่อน"

อาจารย์กำชับทุกขั้นตอน แม้รอบเต็นท์ที่ตั้งประชิดหินใหญ่ ก็ราดเส้นน้ำมนต์ทั่ว ไม่เว้นหลังคาเต็นท์

"พวกเล่นของ มักปล่อยของกี่โมงกี่ยาม ?"

หัวหน้าคณะถามเมื่อเสร็จสิ้นขีดเส้น "มงกุฏพระพุทธเจ้า" คุ้มกันรอบอาณาเขตที่พัก

"หลังพระอาทิตย์ตกดิน มันปล่อยเวลาไหนก็ได้ แต่มันส่งยาเบื่อมาแล้ว ชุดต่อไปควรเป็นหลัง 4 ทุ่ม มันต้องรอยาออกฤทธิ์ แล้วซ้ำตอนเราหมดสติ"!

(((ยังมีต่อ)))

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
============

ไอ้พวกนี้นอกจากเป็นพรานใจดำอำมหิต ยังเป็นนักเล่นคุณไสยต่ำช้าน่ารังเกียจระดับสถุล ใจบาปหยาบช้าไม่มีความคิดผิดชอบชั่วดี สามานย์เข้าขั้นโจรห้าร้อยตัวจริง !

เวลาผ่านไป จันทราเคลื่อนเข้าทิศตะวันตกเล็กน้อย อาจารย์เลิศไล่ 3 คนเข้าเต็นท์ พักเอาแรงเผื่อเดินป่าพรุ่งนี้ อย่ามัวรอชมศึกที่ไม่รู้เปิดฉากตอนไหน ควักห่อทันตธาตุให้คุณชาติผู้ร่างกายอ่อนแอใส่กระเป๋าคุ้มตัวกันเหนียว คุณนงมีองค์เทพราหูคุ้มอยู่แล้ว คุณเทพบอกไม่เป็นไร มีเส้นมนตรา "มงกุฏฯ"ครอบทั้งเต็นท์ก็เหลือแหล่

ลูกหาบทุกคนไม่มีเครื่องรางของขลัง เว้นพรานเฒ่าเจ้าไพรที่มีดีคุ้มตัว จอมขมังเวทย์ให้ทุกคนก่อไฟกองย่อยล้อมเป็นสามมุม นอนเอาหัวชนกัน 3 คน

"เป็นเคล็ดว่า ถ้ามันส่งผีมา บางทีผีก็โง่กว่าคน จะงงว่าทำไมคนมีหลายแขนหลายขา จะไม่กล้าเข้ามายุ่มย่าม"

อาจารย์อธิบายกลยุทธพิสดาร ที่พวกหมอผีชาวลาวชอบใช้ในบ้านป่าถิ่นไกลปืนเที่ยง หมู่บ้านบางแห่งคือป่าเขาดี ๆ นี่เอง ต้องมีเคล็ดไว้สู้กับผีป่าห่าไพร บ้างเป็นปิศาจที่เกิดจากคนเล่นของร้อนวิชากระทำ บางทีมันก็เหมือนหญ้าปากคอกหรือเส้นผมบังตา สามารถดัดแปลงใช้งานได้

บักสมเคยเป็นจอมตาขาวกลัวผีอันดับหนึ่ง แต่การประจันหน้าเจ้าถ้ำสารพันภูติมากฤทธิ์แห่งตะนาวศรี หล่อหลอมจิตใจแข็งแกร่ง เติบโตเป็นหนุ่มฉกรรจ์ที่เลิกหวั่นพรั่นพรึงสิ่งลี้ลับ ปรับปรุงจิตชนะใจตัวเองได้ เหมือนก้าวผ่านอาการหลอนกลัวงูเหลือมยักษ์

มะกับดวงดาวอดีตเณรน้อยไม่ต้องพูดถึง เป็นเหล็กผ่านการหลอมตีขึ้นรูป ชาชินกับโลกเร้นลับ ไม่กระสับกระส่ายหวั่นกลัว

รอบกองไฟเหลือผมกับอาจารย์เลิศและพรานเฒ่า นั่งรอเวลาเงียบเชียบ เปลวไฟปะทุล้อลมระริก เปรี๊ยะ..เปรี๊ยะ.. ในขณะที่ใจร้อนรุ่มของผมสงบ จิตจมดิ่งสู่ห้วงสมาธิในท่านั่งขัดตะหมาด กายอบอุ่นด้วยเตโชธาตุลูบไล้ กลางลมเย็นขุนเขาอันเปี่ยมล้นมนต์ขลังธรรมชาติบริสุทธิ์...!

"หวือ...! หวือ...!"

เสียงหึ่ง ๆ ดังเหนือหัวห่าง ๆ คล้ายฝูงผึ้งกำลังกระพือปีกบินฝ่าความมืดมิดราตรี มันข้ามเส้นปราการพุทธมนต์มาได้ก็จริงทางเบื้องบน แต่กระแสพลังของมันไม่เสถียร โดนสะกัดมนต์สะกดสิ้นแรง หล่นเปาะแปะใกล้ตัวพวกเรา...

"ตะปูโลงผี"

ภาพตะปูหงิกงอสนิมเขลอะ สีกลมกลืนฝุ่นบนพื้นดินเกือบ 10 ตัว อาจทำคนขวัญอ่อนขี้เยี่ยวราดแต่ไม่ใช่พวกเรา จอมขมังเวทย์ว่าด้วยใบหน้าเรียบเฉย ขยับพระเวทย์บทสั้น ๆ ยกมือขวาจรดนิ้วกลางเป็นวงกลมกับนิ้วหัวแม่มือ...

เป่าปราณพรวด กระดิกนิ้วดีดออกไป ตะปูโลงผีบนพื้นปลิวหวือราวโดนพายุพัด หายวับไปคาตา !!!

ลมแรงเหนือเขาพรานอื้ออึง มันซอกซอนเสียดสีกับเหลี่ยมแง่หินปูนขรุขระ บังเกิดเสียงหวีดหวิวราวปิศาจขุนเขากำลังกำสรวลร่ำไห้...

จอมขมังเวทย์สมาธิขึงตึงเปรี๊ยะ สำทับกำกับมนต์ด้วยวาโยธาตุหนุนเนื่อง

"สิทธี วาโย พละ เตชา อิทธา...วาโยธาตุของข้าฯ จงมีพลัง มีฤทธิ์ มีเดช"!!!

ว่าพลางก็เป่าปราณ พ้วง..พ้วง..พ้วง..! ใส่อากาศที่ปราศจากวัตถุอื่นใด เสมือนกำลังบัญชาตะปูโลงผีโลดลิ่วไปในทิศทางที่ตนเองต้องการ

" บทแรก...'จารย์ใช้มนต์สะท้อน หลวงปู่เทศ วัดสระทะเล เจ้าของมีดหมอของอาจารย์ ส่งคืนเจ้าของมันไปเรียบร้อย"

เป็นการพลิกแพลงหลักวิชาที่ทะลุถึงแก่น สามารถหยิบพระคาถาบทใดก็ได้มาช่วยส่งเสริมพลัง สมเป็น "จอมขมังเวทย์" !!!

-----------------------
*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอนมีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลงทำซ้ำทุกกรณีโดยไม่ได้รับอนุญาตมิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด***

 

วันที่ ๑๘ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๖๕ ตรงกับวันศุกร์ แรม ๒ ค่ำ เดือน ๓ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล

 

นกสวยงาม สง่า สมค่าระดับ
"พญา" บินมาเข้ารังเพิ่มขึ้น
ตอนแรกก็เลี้ยงเสือ ตอนนี้
เพิ่มเลี้ยงนก ใกล้เป็นฟาร์ม
เข้าทุกขณะแล้วน้องจิ้ง

 

บุญเช้าวันนี้ ได้ร่วมอนุโมทนา
ช่วงสนธยา ก็ยังดีที่ไม่ข้ามวัน
เป็นวันศุกร์ที่สุขสันต์และสุขใจ

 

พระอาจารย์เล็ก สอนเหมือน
ความตั้งใจ"กระทู้"นี้ที่กระทำ
เช่นคำสอนนั้นตลอดมาตั้งแต่
เปิดกระทู้ 5 ปีก่อน ทำแล้วลืม
ทำแล้วหันหลัง คนไม่เห็นก็ช่าง
ผีสางเห็น เทวดาเห็นแน่นอน...!

ความดีดล.....ผลแจ่มแจ้ง
จิตจัดแจง.....ตบแต่งตั้ง
พลังกุศล.......ล้นหลามหลั่ง
อย่าหยุดยั้ง...สมสั่งสอน!

 

อากาศแปรปรวน รวนเรด้วยฝนทั้งวัน แต่เข้าเว็บแล้ว ก็หมายถึงมีเวลานั่งหน้าจอพอสมควร อย่าเสียเวลาพากันเข้าป่าหนีฝนกทม. ไปชมความสนุกที่หาอ่านยากในยุค "ตะกวดตะกายตึก" เพราะไม่มีป่าให้ตะกายเหมือนยุคบุก"ตะนาวศรี"

รอการจิ้มดีๆ แก้ตัวผิดงามๆสักพักเด้อท่านผู้อ่านที่รัก!

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า'เจ้าถ้ำ'!!!
===============

"ยกแรกอย่าเพิ่งเย็นใจน้องพราน มันตั้งใจล่อเราไม่ตายก็คางเหลือง ดูของที่มันส่ง คนลองของลองวิชาไม่เล่นกันอำมหิตขนาดนี้"!

น้ำเสียงจอมขมังเวทย์เคร่งขรึม แต่สีหน้าแววตาแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด ประกายตาสาดแววดุดันโหดเหี้ยมเห็นชัด...

จอมขมังเวทย์กำลังโกรธ ชิงชังเจ้าพรานเขมรชั้นต่ำที่ใช้วิชาคุณไสยต่ำช้าด้วยจิตใจไร้คุณธรรมราวผุดมาจากขุมนรก?!

"อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า มันจะปล่อยอาวุธทุกอย่างที่มีมาหมดกระเป๋า ถ้ามันรู้ว่าโดนของเข้าตัว...ลุงกับน้องพรานขยับมานั่งหลังกองไฟ...เร็ว"!!!

ไม่ต้องบอกซ้ำ ผมกับพรานเฒ่ารีบเข้าไปนั่งขนาบอาจารย์ซ้าย-ขวา ใช้พลังไฟกองมหึมาเป็นปราการด่านหน้า ด้านหลังเราเดินไม่กี่ก้าวเป็นเต็นท์ ฝ่าย 3 สหายชาวเหมืองนอนเยื้องในจุดที่ปลอดภัย...

เราหันหน้าปะทะทางขึ้นภู เส้นทางเดินทัพศาสตร์มืด ที่ต้องมาทางนั้น...สงครามจรยุทธ การสัประยุทธด้วยอาวุธพิสดารที่มนุษย์คิดค้นล้วงควักจากมุมมืดที่สุดแห่งอวิชชาหลงโลก...ยังไม่จบ!

ลมพัดจากด้านหลังไปข้างหน้า เราอยู่เหนือลม ถ้าเป็นการล่าสัตว์เราเสียเปรียบ แต่ศึกตั้งรับโต้กลับมีเปลวอัคคีส่งพลังแรงร้อนม้วนตามกระแสลมไปหาผู้มาเยือน กลับอยู่ฝั่งกุมความได้เปรียบ

เสียง หวือ!...หวือ!...กระแทกรูหูอีกหน วัตถุประหลาดพุ่งมาจ่อหน้ากองอัคนีมหึมา หมุนวน 2 - 3 รอบทำท่าจะโผข้ามเปลวร้อนแรง แต่หมุนติ้ว ๆ ข้ามไม่ไหว หล่นแผละตรงข้ามกับเรา

"มาดูกัน..น้องพราน ลุง..หยิบไม้แหลมมาด้วย"

เรารีบเร่งแทบกระโจนข้ามไฟกองใหญ่ ท่ามกลางแสงสว่างโชติช่วง วัตถุประหลาดที่ตกลงมา กระเด้งกระดอนพื้น 2 - 3 ครั้งก่อนสงบนิ่ง รูปลักษณ์สี่เหลี่ยมผืนผ้าก้อนโตกว่าหัวแม่มือ...

บัดดล ท่ามกลางสายตา 3 คู่ที่จ้องไม่กระพริบ มันสำแดงอาการพิศวง ขยายตัวช้า ๆ ต่อหน้าต่อตา กลายขนาดเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้ากว้างยาวเท่าฝ่ามือ

"หนังควาย...บ๊ะ ไอ้หมอนี่ล่อหนังควายเผือก เสียดายนะน้องพราน เอาไปม้วนทำตะกรุดกับพระเครื่อง เสกขึ้นฤทธิ์แรงกว่าหนังธรรมดาหลายเท่า ไม่น่าเอามาทำของต่ำ ๆ อย่างนี้"

ว่าไป บ่นไป รับไม้แหลมจากมือผม ทิ่มจึ้กบนแผ่นหนังควายเผือก...จอมขมังเวทย์ทำเหมือนพระเอกเอาไม้กางเขนปักอก ตรึง 'แดร็คคูล่า' ในหนังยอดฮิตหลังปี 2500 ไม่นานนัก!

ในท่านั่งชันเข่าข้างเดียว มือกดไม้แหลมปักแน่นแผ่นหนัง อาจารย์เลิศร่ายมนตราบทเสก 'ควายธนู' อาวุธอาคมเรืองฤทธิ์กำกับกระทั่งหนังควายหดเหลือเท่าปลายไม้ที่ตรึง

ภาพอัศจรรย์นี้พรานเฒ่าเคยเห็นแล้วเล่าให้ผมฟังเมื่อครั้ง อาจารย์ส่ง "ควายธนู" สุดยอดศาสตราประมือกับเทวีเจ้าถ้ำหนแรก ควายธนูตัวเขื่องถูกเสกย่อเล็กเหลือเท่าเม็ดถั่วเม็ดงาก่อนหายวับไปต่อสู้

หนังควายเผือกมนต์คาถาขั้นต่ำ ถูกอาจารย์เปลี่ยนวิธีควบคุมด้วยมนตราชั้นสูงกว่า...!

มันย่อเล็ก พลัน...ขยายใหญ่ หดตัวอีกครั้ง แผ่เท่าผืนผ้าเช็ดหน้าอีกหน เป็นเช่นนี้ 2 - 3 ครั้ง เม็ดเหงื่อผุดพลั่งหน้าผากจอมขมังเวทย์ จากไอร้อนอัคคีใกล้ตัวและการรีดพลังภายในกำกับวิชา

จนแน่ใจว่าควบคุมอยู่หมัด อาจารย์เลิศสูดลมหายใจเฮือกสำคัญ พุ่งพลังจิตทั้งมวลสู่วัตถุตรงหน้า สำทับเวทย์มายาบทสุดท้าย ยกมือสลัดไม้แหลมเต็มแรงไปด้านหน้าทางขึ้นภู

แผ่นหนังควายเผือกหลุดลอยละลิ่วหายไปในความมืดมิดรัตติกาล พร้อมเปล่งประโยคสุดท้ายสำทับ...

"สัมมาเจ้ามาทางไหน จงสัมไปทางนั้นเดี๋ยวนี้"!!!

ยกนี้สูญสิ้นพลังหาน้อยไม่ แม้คู่ต่อสู้จะห่างชั้น แต่เหมือนนักมวยเวลาขึ้นเวที ต้องใช้เรี่ยวแรงเต็มที่ไม่ประมาทฝั่งตรงข้าม...

อาจารย์เลิศใช้ทั้งกำลังภายนอก-ภายในไม่ออมมือในสภาพร่างกายเพิ่งฟื้นตัว ถึงกับเหนื่อยหอบนั่งก้นกระแทกพื้น ผมรีบเข้าประคอง ลุงพรานเปิดกระติกส่งน้ำให้จิบ

กระติกนี้คือน้ำมนต์ที่พวกเราทำไว้กันเหนียวตั้งแต่หัวค่ำ...แก้-กันครบถ้วน ประสาทีมทรหดผ่านศึกหฤโหดรอบด้านประสบการณ์เพียบ

เหลือก็แต่พวกพรานรนหาที่ด้านล่าง...อยากรู้นัก พวกมัน..."เรียนผูกแล้ว รู้จักเรียนแก้" หรือไม่ ?!

(((ยังมีต่อ)))

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
============

ลมหอบใหญ่ครืนโครมอื้ออึงยิ่งกว่าการปลดปล่อยตะปูโลงผี เที่ยวนี้มีเสียงกึกก้องของฝ่าเท้ากระแทกสนั่นปฐพีเขาพราน...!

หนังควายเผือกถูกมนตราชั้นสูงกว่าหลายขั้น ปลุกจนมีชีวิตอย่างที่มันเคยมี...

อาจารย์อธิบายง่าย ๆ ว่า การปลุกแบบนี้ ใช้กับวัตถุปราศจากจิตวิญญาณเช่น ตะปู, แก้ว หรือไม้ฯ ไม่ได้ แต่ถ้าสิ่งเคยมีชีวิตเช่น ควาย, วัว, ตะขาบ, งูฯ วิญญาณธาตุประดุจปรมาณูแห่งธาตุยังหลงเหลือติดอยู่เสมอ มันโดน 'ปลุก' ใช้งานให้มีพลังไว้แล้ว แต่พลิกแพลงเติม "วิญญาณธาตุ" ดั้งเดิมให้มัน ก็สามารถใช้งานได้เหมือนวัวธนู ควายธนูฯ

ทางวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ มันคือ "ดีเอ็นเอ" ที่เอามาปั่นสร้างเซลใหม่ขึ้นมาได้นั่นเอง!!!

"ลูกส่งกลับล่าสุดนี้ ยากยับยั้งหรือหยุดยั้ง"!

จอมขมังเวทย์เอ่ยด้วยน้ำเสียง ฟังแล้วสั่นสะท้านหนาวยะเยือกจับขั้วหัวใจ ความหมายในคำพูดนั้น ผมไม่อยากคิดและตีความ?!

"มันจบแล้วน้องพราน ประคอง 'จารย์ ไปพักที"

ผมส่งอาจารย์ถึงหน้าเต็นท์ ตลบผ้าด้านหน้าขึ้น...คุณนงนั่งตาแป๋วอยู่หลังม่าน...

"อ้าว...น้องนงยังไม่นอนหรือนี่"? จอมขมังเวทย์กังขา

"เป็นห่วงค่ะ...นอนไม่หลับ พี่เทพกับคุณชาติขอยานอนหลับคนละครึ่งเม็ดหลับไปแล้ว บอกว่าถ้าไม่หลับต้องออกไปนั่งรบกวนสมาธิอาจารย์กับพวกเราข้างนอกแน่ ๆ"

สาวงามอธิบายยืดยาว ใบหน้างามผ่องส่งแววโล่งใจไม่ปิดบังที่เห็นเราปลอดภัย

"ออกไปนั่งรับลมสักพักก็ได้ ไม่มีอะไรแล้ว"...อาจารย์ว่าเรื่อย ๆ ไม่ทำตัวเป็นทศกัณฑ์อย่างหัวหน้าคณะ พูดเสร็จเข้าที่เหยียดยาวดึงผ่าห่มคลุมตัว ปิดเปลือกตามือประสานกลางหว่างอก ผ่อนลมหายใจช้า ๆ...

สาวงามก็มิรอช้า รีบมุดออกนอกเต็นท์ ผมตลบผ้าม่านปิดเรียบร้อยเดินมานั่งข้างกองไฟ บอกพรานเฒ่านอนก่อน ผมอยู่ยามให้อีก 3 ชั่วโมง ปลุกไอ้น้องเล็กรับช่วงต่อ

เล่าศึกไสยเวทย์ให้สาวงามฟังละเอียดเมื่อเราทรุดตัวนั่งรับไออุ่นเปลวไฟ เธอร้อง อู้ฮู...อู้ฮู.. 2 - 3 หน บ่นเสียดายจังไม่ได้ออกมาเห็นกับตา ว่าแล้วก็ยกมือกอดอกทำท่าสยิวตัวกับอากาศเหนือขุนเขา ที่ยิ่งดึกยิ่งเย็นแม้ได้ความร้อนแรงกองกูณฑ์ก็ยังสั่นสะท้าน

"มานั่งข้าง ๆ นี่"...ผมตบข้างตัวเรียกเธอบ้าง สาวงามขยับเบียดกายเข้าหาอย่างว่าง่าย ผมโอบแขนซ้ายรอบตัวดึงเธอแนบด้านข้าง มีแต่ความสุขล้ำลึกไม่นึกเรื่องกามราคะ เป็นอีกหนึ่งค่ำคืนควรจำหลักไว้ในความทรงจำ เฉกเช่นยามเย็นเมื่อถึงเขาพรานครั้งแรก นั่งกุมมือดูดวงสุริยันกำลังคล้อยเหลี่ยมภูผา ในขณะที่หมู่คณะกำลังสาละวนตัดหัวมหิงสาที่ป่าด้านล่าง

ราตรีนี้ เราได้นั่งตระกองกอดบนยอดเขาพรานอีกครั้ง ชมจันทราครึ่งดวงประดับหมู่ดาวบนนภาไร้เมฆารบกวน แผ่นฟ้าช่างใสกระจ่างดั่งใกล้รุ่งสาง งามแปลกตาไม่มีวาสนาเห็นในเมือง

ดาวบางดวงพุ่งวาบขวางฟากฟ้าเหมือนผีพุ่งใต้ผ่านตรงหน้า เธอรีบกุมมือสองข้างอธิษฐานพึมพัม...

"ขออะไรครับ"?...แกล้งกระเซ้าเมื่อเธอลืมตา

"บอกก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์สิค่ะ...เอ้า บอกก็ได้ ขอให้พวกเราเดินทางปลอดภัย"...

ดวงตาคู่งามส่งประกายเชื่อม แววตาสะท้อนราวเกล็ดหมู่ดาวลอยลงมาใกล้ตัว

"จริงงะ...นึกว่าขอเคียงคู่ผมนานๆ"...อดปากดีไม่ได้ แต่เธอก็ไม่ว่ากระไร ใบหน้างามแย้มยิ้มก็จริง แต่ปนหมองหม่นเศร้า...

"ได้งั้นก็ดี...แต่อีกไม่เกิน 2 - 3 วัน เราคงต้องจากกันแล้ว"

สุ้มเสียงเศร้า ทำผมใจหายรียกระชับอ้อมแขนเข้ามา

"ช่างมันเถอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด จำไม่ได้แล้วหรือครับ เจ้าของประโยคนี้"

เธอพยักหน้า ไม่เอื้อนเอ่ยวาจาใดต่อ ได้แต่ซุกหัวเข้าหาอกด้านซ้ายผมอย่างเงียบงัน จะใช้พันวจี หมื่นวลี นาทีนี้ล้วนเปล่าประโยชน์ ปล่อยเวลาอันมีค่าให้อยู่กับเรานานแสนนานดีกว่า

รูปแบบแห่งชะตากรรม ถูกร่างแบบแผนไว้ล่วงหน้า เราไม่อาจเปลี่ยนมันได้ ยิ่งฝืนมันยิ่งเล่นตลก เมื่อมนุษย์ดันคิดว่า ตนเองสามารถเอาชนะชะตากรรมหรือลิขิตสวรรค์สำเร็จ...!

ผมไม่ได้อยากยอมแพ้หรือถอยหลังในสงครามความรัก แต่ผมตระหนักถึงมิตรภาพและความรักว่ามีคุณค่าควรทนุถนอมไว้ ดีกว่ายื้อแย่งทำลายมันด้วยจิตใจชั่วช้าต่ำทรามอย่างพวกพรานใจโหด...!

นานเท่านานที่เราสองจมดิ่งในห้วงความสุขเกษมใจอันหาได้ยาก กระทั่ง....

แซ้ก..แซ้ก..แซ้กกกก...

สำเนียงเสียงนกตัวแทนพญายม กึกก้องแหวกความเงียบ ความมืดสนั่นขุนเขา มันกู่ร้องเพรียกหาความตายและวิญญาณอยู่ตระพักล่าง...!

--------------------
*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอนมีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลงทำซ้ำทุกกรณีโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกโหมายสูงสุด ***

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
เข้าป่าว่าดุเดือด
ออกป่านี้เลือดพล่าน!!

 

วันที่ ๑๙ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๖๕ ตรงกับวันเสาร์ แรม ๓ ค่ำ เดือน ๓ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล

 

วันเสาร์ฟ้าแจ่มใส
รับทักแจ่มใจวันศุกร์
จากน้องปรายฯ

 

สนุกสะเด็ดยาดของแท้
ไม่ต้องแห่ว่าเก๊หรือแท้
(เกี่ยวกันไหมหว่า?-ฮ่า)
ยินดีที่นักอ่านแฟนพันธุ์แท้
อ่านแล้วมีความสุขสนุกมาก

 

คุณลุง-ป้าตั้งโต๊ะใส่บาตร
รับพรยามเช้าชื่นใจ เราร่วม
อนุโมทนาบุญหลังเพลเล็กน้อย
ไม่สายเกินที่จะร่วมรับพรนั้นด้วย