เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า'เจ้าถ้ำ'!!!
===============
ความเดิม...ถัาเป็นคนก็ต้องพูดว่า อยู่ที่ใคร"ดวงซวย" ในวันนั้น!?
-------------------------

ลมเย็นป่าโชยเหนือเนิน ทำพวกเรานั่ง ๆ นอน ๆ เอกเขนกเพลินอารมณ์ ผิดกับลุงพรานที่หน้านิ่วคิ้วขมวดเคร่งขรึมจริงจัง เอามือขยุ้มหญ้าขึ้นโปรย ลมที่พัดเอื่อย ๆ พาฝอยหญ้าปลิวกระจายไปเบื้องหน้า

"เหนือลม..พวกมันสากลิ่นพวกเราหมด ข้ามไปฟากโน้นกันดีกว่า"

ไม่รอความเห็นรุ่นลูกหลานว่าเห็นพ้องหรือไม่ ร่างเล็กไถลปรูดลงตีนเนิน ไอ้ห้านัดพาดบ่าเดินตัดทุ่งหญ้าว่องไว พวกเราคนหนุ่ม ๆ ตาลีตาลานตามแทบไม่ทัน อึดใจเดียวก็ตะลุยถึงโขดหินใหญ่ ที่บักสมยืนยันว่าเห็นไอ้ลายฉายร่างแว่บหนึ่งเมื่อวันวาน

ลุงเฒ่าเข้าไปด้อม ๆ มอง ๆ แล้วร้อง 'ได้การ' หยิบบางอย่างจากพื้นขึ้นชูส่องกับแสงแดด ควักไถ้จากอกเสื้อนำของในนั้นออกมาเทียบเคียง เป็นหน 2 ที่ลุงพรานทำอาการนี้

"ตัวเดียวกัน"...เสียงลุงได้ยินทุกคน ยืนยันว่าไอ้ลายอันธพาลรักเรามาก ไม่ยอมผละหนีไปข้างไหน ป้วนเปี้ยนหายใจรดคอหอยลูกกระเดือก อยู่ในรัศมีวงรอบแคมป์เราตลอดเวลา

ลุงคงนึกขึ้นได้ จึงอ้างเรื่อง "เหนือลม" ที่แท้อยากมาพิสูจน์ให้เห็นคาตาตรงนี้นี่เอง...เป็นความรอบคอบเจนสังเวียนไพร ที่บักสมศิษย์เอกมองอย่างชื่นชม!

หินก้อนใหญ่มีซอกให้เบียดตัวเข้าไปได้ ผมลองคุกเข่ามุดร่างก้านยาวคลานไปตามร่อง ท่านี้ทำตัวเองคล้ายพวกสี่ขาหน่อยๆ...แม่เจ้า มุมนี้มองเห็นทั่วท้องทุ่งดีแท้ แถมทุกสายตาที่มองกลับมาก็ยากจะเห็นผู้ซุ่มซ่อน ไอ้ลายเชิงสูงเหนือชั้น มันหาใช่เสือบ๊องส์ ติ๊งต๊องเอาแน่เอานอนไม่ได้อย่างที่ผมแกล้งว่าให้ชาวคณะฟัง มันเป็น 'ยอดพยัคฆ์นักล่า' ตัวจริง!

ผมคลานถอยออกมา วิเคราะห์พฤติกรรมของมันกับลุงและทีมอีกรอบ...

ทบทวนความจำไล่ตั้งแต่เขาพรานที่ชิงยิงมันก่อนแต่พลาด ชะง่อนหินรับกระสุนแทน

ยิงมันอีกหนที่น้ำตก มุมก้อนหินช่วยมันไว้อีก มันเป็นจตุบาทตัวเดียวที่ทำฉายา "นัดเดียวจอด" ของผมสิ้นมนต์ขลังถึง 2 หน

นายหัวเหมืองยิงไล่ตอนมันตะปบคนงานมอญเคราะห์ร้าย แต่ช่วยชีวิตลูกจ้างน่าสงสารไม่ทัน

นายหัวฯ ยิงอีกครั้ง ตอนเดินยามเมื่อมันเข้ามาด้อม ๆ มอง ๆ ใกล้แคมป์

บักสมยิงเมื่อวันวานสด ๆ ร้อน ๆ ไม่เฉียดระคายผิว ทำแค่มันตกใจกระโจนหายไป

"5 ครั้งนะลุงที่พวกเราเปลืองกระสุนกับไอ้ตัวนี้ มองอะไรออกมั้ย?"...ผมกล่าวสรุปและตอกย้ำด้วยคำถาม

พรานเฒ่าไม่เกาหัวท่าเคยชินยามจนมุมคำตอบ แต่สีหน้าครุ่นคิด แสดงว่าเรื่องนี้ลุงมีคำเฉลย...

"มันไม่เคยเข้าซ้ำที่เดิม ซุ่มที่เก่า สัน..สัญอะไรนะ...?" ลุงนึกไม่ออก

"สัญชาติญาณ"...ผมรีบต่อให้ ลุงเฒ่าพยักหน้าหงึกหงัก อยู่ในทีม 3 ทหารเสือ เฒ่าจอมไพรเปิดปากคุยจ้อได้ทุกเรื่อง

"อือ..สัญชาติญาณเอาตัวรอด การระแวงมันสูงมาก แต่เราพอดักทางมันได้ ตรงไหนมันเคยเข้าแล้วถูกยิง มันจะไม่เข้าซ้ำ"...ถ้อยยาวเฟื้อยไม่ติดขัดของลุง ทำผมยิ้มแป้น...

"ห้าง..ห้างของเรา มันไม่เคยเข้ามา 2 คืนแล้ว" !!!

คำพูดผมจุดประกายตื่นเต้นทุกคน ประกายไฟในดวงตา ประกายนักล่าที่เหล่าพรานต้องมีเพื่อทัดเทียมกับนักล่าตัวฉกาจเต็มไปด้วยเขี้ยวเล็บ ชั้นเชิงแพรวพราว

ไม่เคยมีจตุบาทตัวไหน เย้ายวนและท้าทายให้ผมเกิดความกระหายอยากประมือกับมันเยี่ยงนี้มาก่อน ถ้าล้มไอ้ลายตัวนี้ได้ นอกจากความสงบสุขของป่าเขาย่านนี้กลับคืนมา ยังเป็นรางวัลให้กับตนเอง ก่อนอำลา "ตะนาวศรี"

เป็นยอดนักชก ก็ได้แขวนนวมโดยที่ยังเป็นแชมเปี้ยน...ผมตัดสินใจเด็ดขาดในวินาทีนั้น ไอ้ลายเกเรนี่แหละคือ คู่ต่อกรทิ้งทวนอันคู่ควรที่สุด...!!!

(((ยังมีต่อ)))
-------------------------

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
=============

"กลับดูกับดักกัน"....

ชั่วเคี้ยวหมากแหลกของลุงกะหร่างน่าได้เวลา 4 ชีวิตเดินแถวเรียงหนึ่งตัดทุ่งอีกครั้ง ปีนเนินเดิมตรงเข้าป่าโปร่ง ลุงพรานสั่งทุกคนใช้ฝีเท้าเงียบกริบเหมือนแมวป่า ย่องเข้าไปดูผลงานวางกับดักครั้งแรกนับตั้งแต่บุกตะลุยแม่ตะนาวฯ

เสียงร้องกรีดหวีดใส ๆ อย่างกับคนเอาของแข็งกรีดกระจกนำมาก่อน ตามด้วยเสียงแง..แง..หรือแอ..ออ ครางในลำคอทุ้มต่ำหนัก ๆ เส้นเถาวัลย์กับดักใต้ไม้ใหญ่แกว่งไกว ร่างสีน้ำตาลตัวเขื่องห้อยต่องแต่ง กำลังสะบัดตัวดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง

เทพารักษ์ผู้พิทักษ์รวมทั้งเจ้าป่าเจ้าเขา ตอบรับคำขอลุงพราน ส่งลูกกวางเกือบเต็มวัยมาให้ เสียงอุทานดีใจของพวกเราทำให้กวางตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ไม่ไกล กระโจนแผล็วหายลับไปในป่าโปร่ง นั่นคงเป็นแม่กวางเจ้าของเสียงทุ้มใหญ่ที่เฝ้ารอช่วยลูกของมัน เสียงหวีดใส ๆ เป็นตัวลูก ซึ่งบัดนี้ยังคงครวญครางไม่หยุด

พวกเราเตรียมเถาวัลย์เส้นเขื่องไว้อีกชุดล่วงหน้า ผมปีนขึ้นต้นไม้กิ่งที่พาดเถาเส้นใหญ่ตัวบ่วง ค่อย ๆ คลายปมหย่อนกับดักลงมา ลูกกวางนอนแอ้งแม้งมีเถาวัลย์พันรวบแข้งขาหน้า มันพยายามตะกายลุกขึ้นแต่ตัวพลิกไปมาในหลุมตื้นที่เราขุด สุดท้ายหมดปัญญาหรือหมดแรง ได้แต่ทำตาปริบ ๆ มองมนุษย์ 4 ชีวิตที่ยืนล้อม

บักสมกับมะ 2 คู่หูเรื่องงานหนัก ไม่ต้องสั่งความมาก รีบคว้าเถาวัลย์มัดขาหน้าหลังกันมันถีบเตะด้วยกีบเท้าแหลมคม อีกเส้นขนาดย่อมมัดปากสยบเสียงร้องบาดแก้วหู..บาดหัวใจ

เส้นสุดท้ายเป็นบ่วงบาศก์คล้องคอ แต่มัดเอาคู่ขาหน้ากันไว้ ป้องกันไม่ให้รัดคอมันตาย จากนั้นก็สอดไม้ไผ่คานหามอย่างระมัดระวัง อย่าทำมันบาดเจ็บเข้าขาหลังสอดไปทางขาหน้าแบบหามหมู แค่นี้กวางน้อยก็สิ้นฤทธิ์

"หนักมั้ย ไอ้น้อง?"...ผมถามบักสมกับมอญหนุ่ม

"30-40โลได้นาพี่"...เจ้าน้องเล็กตอบ มะพยักหน้ารับทราบว่าใช่

"กวางเด็กสักขวบ ยังไม่แยกจากแม่"

ลุงอธิบายเพิ่มเติมว่า ลูกกวางน้อยจะแยกทางกับแม่ตอนอายุสัก 2 ขวบหรือเกือบ ๆ แต่อายุขนาดนี้เราโดนตัวมันได้..ไม่เป็นไร ปล่อยกลับเข้าป่า แม่มันก็ไม่ทิ้งหายเหมือนตอนเป็นทารกเกิดใหม่ ๆ ตอนนั้นถ้าไปถูกตัว กลิ่นแปลกปลอมของเราจะทำให้เแม่ทิ้งลูกทันที

"นำโชคนำชัยนะไอ้น้อง ขอยืมตัวสักคืนสองคืน ก็ได้กลับหาแม่"...

ผมเอามือลูบหัวเจ้ากวางตัวเขื่องเบา ๆ ปลอบโยนเช่นแม่ที่เลียปลอบลูกน้อย ใช้น้ำเสียงอ่อนโยนไม่ดุดันเสียงดัง ผมทำไปด้วยจิตเมตตาอ่อนไหวไม่คิดอะไรมาก แต่ก็แปลกเจ้ากวางน้อยที่ตื่นตระหนกสั่นระริกไปทั้งตัว ค่อย ๆ หยุดอาการสั่นสะท้าน ผมคิดเอาเองว่ามันคงมีสัญชาติญาณรับรู้การไม่เพิ่มอันตรายนอกเหนือจากนี้ของพวกเรา

ของขวัญจากแม่ตะนาวศรีทำชาวคณะที่เฝ้ารอตื่นเต้น สาวงามกรี๊ดกร๊าดมากกว่าทุกคน เธอนั่งลงข้างตัวลูบเจ้ากวางน้อยอย่างเอ็นดู ในขณะที่ผมเล่าให้คุณเทพกับทีมฟัง รวมทั้งการพบจุดซุ่มซ่อน ยืนยันการันตีเป็น "ไอ้ลาย" เจ้าเก่า

"ฤกษ์ดี ลางดีที่สุดพวกเรา ดักทีเดียวได้เหยื่อดังใจนึก นี่เรียกว่าเริ่มต้นดีมีชัยเกินกว่าครึ่ง"...!

จอมขมังเวทย์ลูบคาง ดวงตาเป็นประกายขณะพูด

"จัดการคืนนี้เลยดีมั้ย?"...คนใจเร็วด่วนได้ ขาลุยชอบบุกมากกว่าตั้งรับอย่างคุณเทพเอาอีกแล้ว ผมดูนาฬิกาเข้าช่วงบ่ายคล้อย ต้องไปขนซากเก้งดงฝังมิดชิด แยกกวางน้อยไปผูกเป็นเหยื่อล่อ ทั้งหมดทั้งปวงน่าใช้เวลาเกือบจดค่ำ

"ลุงเอาไง?"...โยนให้ผู้อาวุโสสูงสุดตัดสิน ได้คำตอบดังใจหมาย

"ไม่ดี...พรุ่งนี้เหมาะ"!

"ใช่...ขออาจารย์ดูฤกษ์คืนนี้ก่อน เหนื่อยมาขนาดนี้ต้องเอาให้อยู่หมัด อย่าคาราคาซังพลาดอีก"

จู่ ๆ จอมขมังเวทย์ก็ทำตัวเข้าอยู่ในทีมนักล่าเต็มสตรีมเสียงั้น ทั้งที่แต่ก่อนร่อนชะไร เรื่องล่าฆ่าแกง อาจารย์เลิศไม่เคยยื่นมือข้องเกี่ยวหรือออกความเห็น

อาการกระตือรือร้นจอมขมังเวทย์ส่งให้คุณเทพจอมตื๊อบันลือโลกใจเย็น ยอมรับความเห็นเป็นเอกฉันท์!

-------------------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณีโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด***

 

วันที่ ๑๒ มกราคม พ.ศ. ๒๕๖๕ ตรงกับวันพุธ ขึ้น ๑๐ ค่ำ เดือน ๒ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล

 

เช้านี้ได้มีโอกาสใส่บาตรพระเทพมงคลกวี เจ้าคณะจังหวัดชุมพร(ธรรมยุต) เจ้าอาวาสวัดโพธิการาม
ซึ่งไม่เคยเห็นท่านออกมาบิณฑบาตเส้นทางนี้นานมากแล้ว ปกติเส้นทางนี้จะเจอแต่หลวงตา แต่วันนี้ได้เจอพระเทพมงคลกวีแทน เข้าใจว่าท่านคงจะสลับเส้นทางกันกับหลวงตา

หลายปีมาแล้วสมัยที่ท่านยังเป็นพระราชพิศาลสุธี ผมก็เคยได้มีโอกาสใส่บาตรท่าน ในช่วงเวลานั้นผมยังไม่ได้ใส่บาตรประจำ วันนั้นได้ไปซื้อข้าวต้มปลามาให้พี่สาว แล้วเจอท่านกำลังเดินบิณฑบาตอยู่ จึงเอาข้าวต้มปลาที่ซื้อไว้กับขนมใส่บาตรท่านไปก่อน ช่วงนั้นเจอท่านอยู่หลายวัน เจอครั้งไหนก็ซื้ออาหารใส่บาตรท่านทุกครั้งไป

พระระดับนี้ออกมาเดินบิณฑบาตนี่หาดูยากครับ (แถวบ้านผมนะ)

 

เมื่อก่อนท่านติดนิยายหนังสือบางกอก อ่านแล้วท่านมีความสุขครับ ต้องขอขอบคุณอาจารย์เป็นอย่างสูงครับ ด้วยความเคารพครับ

 

เข้ามาสวัสดีครับ นานมากแล้วที่ไม่ได้แวะเวียนมา เดี๋ยวต้องกลับไปตามอ่านที่ค้างไว้ ประเด็นคือจำไม่ได้ว่าถึงตอนไหน 555
สวัสดีพี่ wanwi ครับ

 

ขอบคุณครับคุณอา ช่วงนี้ เวลาว่างพอสมควร มีเวลาติดตามกระทู้ ตามอ่านเรื่องราว พอได้คลายเหงา บ้างคับ

 

ปักหลักเข้ากระทู้ ยามเย็นแดดร่ม ลมเย็นโชยร่วมอนุโมทนาบุญใส่บาตรเช้า เห็นแม่สาวน้อยหมูต้มไกลๆ

 

ที่เล่ามาก็ไม่มีอะไรเสริม
นอกจากอนุโมทนาด้วย

 

'บางกอก' เป็นสิ่งสำคัญคู่กับชีวิตประจำสัปดาห์ของคนรุ่นพ่อ แม่ พี่ป้าน้าอาของเรา ผมจำได้ว่าตอนเด็กวิ่งซื้อให้คุณป้าอยู่บ่อยๆ เดินทางไปต่างจังหวัดคุณป้าต้องมีตะกร้าสานใบใหญ่ ในนั้นนอกจากข้าวของจำเป็นสารพัดต้องมี 'บางกอก'ม้วนใส่ไว้ด้วยเผื่อค้างคืนจะได้ไม่เหงา

การปิดตัวของนิตยสารฉบับนี้ ทำความสะเทือนใจคนรุ่นเก่าพอแรง แต่ก็เป็นไปตามวัฏจักรโลกและชีวิต กฏแห่งพระไตรลักษณ์ เที่ยงแท้เสมอ หรือเหมือนภาษิตง่ายๆ...ไม่มีงานเลี้ยงใด ไม่เลิกรา!

 

สมาชิกเก่าแก่ทยอยเข้ามาทักและรายงานตัวเมื่อ "เรื่องเล่าฯ"บรรเลงสนุกมันส์ต่อเนื่อง

น้องนพพรนึกไม่ออกว่าอ่านถึงไหน ก็แก้ไขง่ายนิดเดียว อ่านอีกเที่ยวไปเลย รับรองยิ่งอ่านยิ่งซาบซึ้ง เพราะสำนวนเขียนอันแพรวพราวด้วยภาษานั้น บางครั้งต้องอ่านย้ำ 2-3 หนถึงจะเก็ท มีภาษาเก่าที่คนรุ่นใหม่ไซเบอร์ยุคดิจิตอลไม่เคยอ่านหรือเคยเห็นมากมาย ที่ถูกนำมาใช้อย่างสละสลวยสวยงาม

ขอบคุณการแวะทัก แวะสวัสดี วันนี้ก็จะมีต่อเนื่องอีกเช่นเคย รอตอบจม....เอ้ย โพสท์หมดก่อน

 

ครับ-"ยามไร้ก็ยังได้เด็ดดอกหญ้าแซมผม" ดีกว่ามัวนั่ง'เศร้าซึม'กลุ้มใจไร้สาระ พาไปหา'ซึมเศร้า'!

ผมจึงพยายามย้ำเสมอ ท่านใดประสบปัญหาชีวิตตั้งแต่เบาไปหาหนัก(ซึ่งทุกคนมีกันทั้งนั้น) จงพยายามผ่อนคลายด้วยการเข้าหา "ธรรมะ" และ "เรื่องเล่าฯ"นี้ ช่วยได้แน่ในการเยียวยา ยาใจ อย่าลืมบอกต่อแนะนำกันไป ให้เข้าเว็บ"พลังจิต" ใช้ธรรมะกับเรื่องเล่าดีๆพิชิตโรคใจ

 

ตารางบุญที่ยังไม่ยืดยาว ช่วงก่อนและหลังปีใหม่มี "เรื่องเล่าฯ" เป็นพระเอก เรื่องงานบุญเป็นพระรอง สลับฉากกันเป็นพักๆ อีกสักพักค่อยตะลุยชุดใหญ่...ขอบคุณน้องต้อดยอดฝีมือ

 

และแล้ว หลังมื้อเย็นหรือก่อนมื้อค่ำสำหรับบางท่าน ก็ได้เวลาความสำราญทางอักษร นำเข้าย่ำ"ตะนาวศรี" เรื่องเล่าดีหนึ่งเดียวที่อ่านกันฟรีๆไม่ต้องเสียสตังค์ ลบล้างประโยคที่ว่า...ของดี ของฟรีไม่มีในโลก!!!

แน่นอน ยกเว้นกระทู้นี้ ทั้งดีและฟรี เป็นความสุขใจที่สามารถมอบต่อกันในยามโลกร้อนรุ่มด้วยโรค...รอการจิ้มชั่วครู่ครับ!

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า'เจ้าถ้ำ'!!!
===============

ผมมองสาวงามที่กำลังลูบหัว ลูบตัวกวางน้อย เธอใช้เล็บหยิกจับหมัดเห็บใกล้ตาใกล้หูของมันออกทิ้งอย่างไม่รังเกียจ ปรสิตพวกนี้คงเจอมาเยอะตอนเรียน เธอจึงไม่สะดีดสะดิ้งเหมือนสาวสวยผู้ดีแปดสาแหรกทั่วไป

"ให้มันกินอะไรคะลุง?"

แทนคำตอบ ลุงพรานยื่นใบไม้สีอ่อนให้คุณนงหนึ่งกิ่ง เธอแย้มยิ้มยินดีค่อยๆรูดเถาวัลย์มัดปากมันออก ส่งใบไม้ยั่วเย้าตรงปากเล็ก ๆ น่ารัก

"กินซะเด็กน้อย เดี๋ยวปลดเชือกที่ขาให้"...เธอเงยหน้ามองพรานเฒ่าเพื่อขออนุญาตทำตามปากว่า ลุงพรานยิ้มแฉ่งผงกหัวหงึก ๆ

"ผูกนานไม่ดี ขามันเล็ก เป็นง่อยได้"...ผมตอบแทนลุงที่เวลาอยู่กับนายจ้าง จะพูดจาต้องนึกก่อนทุกที แก้ไม่หาย

กวางน้อยได้รับการปลดเถาวัลย์มัดขาเป็นอิสระ ตะกายขึ้น ทำท่ากระโจนแต่เส้นเถาที่คล้องลำตัวโยงไปที่ช่วงคอรั้งไว้ไม่ให้เผ่นโผนดังใจ บักสมกับมะช่วยกันดันมันไปใต้ต้นไม้ ใช้เถาวัลย์อีกเส้นพันรอบท้องน้อยขึ้นกลางหลัง ผูกปลายเข้ากับกิ่งไม้แข็งแรง เจ้ากวางน้อยเดินได้ตามรัศมีวงเถา กินได้แต่หมดสิทธิ์ดิ้นหนี

ตลอดเวลาคุณนงตามประกบติดดูแลไม่ห่าง ผมมองภาพประทับใจนั้นแล้ว ได้แต่คิดว่า ต้องไม่ปล่อยเหยื่อล่อน่ารักตัวนี้ โดนไอ้ลายขย้ำก่อนเราลงมือพิฆาตมัน เป็นโจทย์เล็ก ๆ การบ้านข้อน้อยที่ทำหนักใจครามครัน!

"สม..มะ..ไปเหนื่อยกันอีกรอบ"!

3 เสือที่เพิ่มเจ้ามะมอญพลังหนุ่มแข็งขัน กลายเป็น 4 ทหารเสือ รีบเร่งรุดตรงไปที่ห้าง ทั้งคณะตกลงปลงใจเป็นเสียงเดียว คืนนี้ปล่อยห้างว่างเปล่า วันพรุ่งนี้จึงเป็นฤกษ์ตัดสินชี้ชะตาที่อาจารย์เลิศย้ำนักย้ำหนา...

"คืนพรุ่ง มีฤกษ์ดีหลายช่วง ฤกษ์นักรบพบกันแน่ อาจารย์จับยามคร่าว ๆ ดูแล้ว"...!

มาถึงขั้นนี้ อะไรพึ่งได้ต้องเอาหมด การประศึกกับไอ้ลายเขี้ยวเล็บทรงพลังจอมอหังการ เราจำต้องปลุกเร้าเพิ่มพูนกำลังใจด้านบวกทุกวิถีทาง ฤกษ์งาม ยามดี มีชัย ก็เป็นอีกหนึ่งพลังใจแฝงเร้นให้ช่วยกระทำการฮึกเหิม ทุกกองทัพในโลก ยังตัองใช้ฤกษ์ยามที่ตัวเองเชื่อถือ ก่อนออกสู่สมรภูมิ สำมะหาอะไรกับเรา

ผมช่วยบักสมกับมะเคลื่อนย้ายซากเก้งดง ปล่อยผู้เฒ่าถือไอ้ห้านัดคุมเชิงดูแลความปลอดภัย งานหนักแค่นี้ไม่กินแรงกรรมกรเหมือง พลังไม้ผุอย่างเฒ่าไพรให้เราได้อาศัยแค่นำทางไปหาที่ทิ้งหรือกลบฝังก็พอ

หลังต้นไม้ใหญ่ที่วางซาก ลุงพาตรงลิ่วเข้าป่ารกชัฏที่สำรวจกับฺศิษย์เอกช่วงสายวันนี้ เดินบุกป่าลึกเข้าไปอีกเป็นกิโล ก็พบหุบเล็กหญ้าเลื้อยงอกคลุมด้านข้างตรงกลางยังพอมองเห็นหลุมความลึกหลายท่วม...

"ไม่ตัดไปกินสักขารึ?"...ผมแกล้งกระเซ้าพ่อครัวหัวป่าก์ก่อนโยนร่างเก้งดงลู่ต้นหญ้าลงไป แต่เจ้าตัวเบ้ปาก ของสดของแห้งอาหารกระป๋องนายหัวเหมืองกับจุมโพ่ปากร้ายใจดีทิ้งไว้เพียบ

เจ้าน้องเล็กบอกว่า ไม่อยากกิน "ซาก"!

เหนื่อยกันพอเหงื่อชุ่มหลังไม่ถึงกับตกกีบหรือย้อยลงง่ามก้น ผมนึกถึงน้ำเย็นธารน้ำตกล้างตัวเหนียวเหนอะหนะ ใจพลันวูบถึงห้องน้ำสวาทกลางสายธาราอัศจรรย์ แต่ต้องตัดใจรวดเร็ว เมื่อเสียงร้องจ๊อก..จ๊อก..ในตัวขัดจังหวะ

ตั้งแต่เช้ากินข้าวไม่กี่คำดันทิ้งจานด้วยโมโหหึง ตอนนี้อย่าเพิ่มโมโหหิวอีกอย่าง รีบกลับไปฟาดข้าวสวยสุกร้อน ๆ คืนนี้สมควรนอนพักเต็มอิ่ม ก่อนเปิดศึกหนักค่ำถัดไป

วงจรชีวิตกลางดง โคจรง่าย ๆ ดังที่ผมคิด มีเพิ่มขึ้นมานิดหลังอาหารมื้อใกล้ค่ำ อาจารย์เลิศกวักมือเรียกผมกับดวงดาวนั่งขนาบซ้ายขวาข้างกองไฟ

"อาจารย์จะคำนวณฤกษ์ยาม 'สกุณฤกษ์' น้องพรานช่วยจด เอ้า...นี่สมุดกับดินสอ"!

ผมรับอุปกรณ์อย่างว่าง่าย จอมขมังเวทย์เปิดลังวิเศษ หยิบหนังสือมนตรา ในเล่มมีบันทึกฤกษ์ผานาที เรื่องดวงดาว ชะตาราศี การกำหนดฤกษ์ ไว้หลายหน้า ผมเคยเปิดผ่าน ๆ ไม่สนใจ มัวแต่สนพระคาถาต่าง ๆ มากกว่า

"เราจะหาและกำหนดยามอัฏฐกาล เพื่อน้องพรานได้ฤกษ์ประหารศึกพรุ่งนี้"!!!

สุ้มเสียงอาจารย์ขึงขังทรงพลัง จริงจังเมื่อจะเข้ากรรมวิธีที่ตนเองเป็นพระเอก...!

(((ยังมีต่อ)))

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
=============

" 'อัฏฐกาล' ก็คือ ยามในช่วง 24 ชั่วโมงของวัน จัดแบ่งเป็น กลางวันกับกลางคืนเท่า ๆ กันฟากละแปดยาม ในหนังสือเล่มนี้มีตารางแบ่งฟากทิวา-ราตรีพร้อม"...

นั่นเป็นคำอธิบายสั้น ๆ ย่นย่อแต่ได้ใจความหมายของอาจารย์ พร้อมกับถามผมประโยคแรก...

"ไอ้ลายมันออกล่าเหยื่อช่วงไหน..น้องพราน?"

ถึงบางอ้อว่า ทำไมอาจารย์ให้ผมป็นลูกมือกึ่งที่ปรึกษา เหลือแต่เจ้าดวงที่ไม่รู้อาจารย์จะให้ร่วมปฏิบัติการเร้นลับเร้นโลกอีท่าไหน?... หรืออาจจะใช้งานไป ถือโอกาสสอนลูกศิษย์หัวอ่อนว่านอนสอนง่ายรายนี้ไปด้วยก็เป็นได้

"ธรรมชาติมันหากินช่วงเช้ามืด กับตอนกลางคืนตะวันตกดินไม่เกิน 4 ทุ่ม"...ผมแจงด้วยความรู้จากลุงพราน ทั้งเป็นสถิติทั่ว ๆ ไปของเสือโคร่งที่ถูกบันทึกไว้เป็นทางการ แต่ความรู้ที่ผมจาระไน ก็ทำจอมขมังเวทย์ตบเข่าฉาด ตาปลาดุกลุกวาว

"ตัดช่วงเช้าทิ้งยามกลางวันทั้งหมด เรามาเริ่มที่ 6 โมงเย็นถึง 4 ทุ่ม ช่วงนี้มียามอัฏฐกาล 3 ช่วง แต่ละช่วงแบ่งออกเป็นครั้งละหนึ่งชั่วโมงครึ่ง"!

อาจารย์ชี้ผมดูตัวเลขในตารางของสมุดบันทึก พอประกอบคำอธิบายฉาดฉานไม่อมภูมิ คนไร้ความรู้เรื่องฤกษ์ยาม เลขผานาทีดวงดาวเยี่ยงผม ยังเข้าใจ เหมือนอดีตเณรน้อยที่ชะโงกหัว หูเงี่ยฟัง ตามองตามไม่กระพริบ

" 3 ช่วงนี้ อาจารย์จะกำหนดฤกษ์แล้วใช้ 'สกุณฤกษ์' เสี่ยงทาย น้องพรานช่วยจด มันมีความซับซ้อนของตัวเลขต้องมีลูกมือหน่อย อย่าเพ่อเบื่อนะ"

ผมรับปากแข็งขัน ได้ความรู้แปลก ๆ เพิ่มใส่สมองขี้เท่อ แต่ชอบใฝ่รู้ เป็นของชอบแน่นอน แถมไม่ต้องเสียค่าเรียน ได้รู้ลึกจากจอมขมังเวทย์ตัวจริง!!!

"ยามอัฏฐกาลกลางคืน นับที่เวลา ๑๘.๐๐-๑๙.๓๐ เป็นยามแรก"

อาจารย์อธิบายช้า ๆ ผมจดตามยิก ๆ ขณะที่คุณเทพกับคุณชาติเดินเข้ามาสมทบ ความมืดกำลังโรยม่านห่มคลุมทั่วบริเวณ อากาศเย็นรวดเร็ว ทุกคนเร่เข้ามาอาศัยไฟกองใหญ่ ไม่เว้นคุณนงที่เสร็จจากการดูแลกวางน้อย...

"เกณฑ์วันพรุ่งนี้คือวันอังคาร ตัวเลขแทนเกณฑ์วันนักรบนี้คือ เลข 5...ทีนี้มาดูตารางยามอัฏฐกาล ห้วงเวลาหกโมงเย็นถึงทุ่มครึ่ง กำหนดเป็นเลข 3 เห็นไหม ?"

จอมขมังเวทย์ยิ่งอธิบายยิ่งสนุกติดลม เหมือนอาจารย์กำลังสอนหนังสือเหล่าศิษย์ ชี้ผมกับดวงดาวดูตาราง แม้แต่หัวของสองหนุ่มใหญ่นายจ้างก็ชะโงกตามดูด้วย เป็นเรื่องแปลกน่าสนใจ

"ครานี้ เอา 5+3 ได้ 8...ตัวเลขนี้ต้องใช้เลข 7 หารก็จะได้เศษ 1...นี่คือ 'สกุณฤกษ์' ของยามนี้ ซึ่งสกุณฤกษ์บ่งบอกทำนายไว้ว่า...สิทธิการิยะ...

"ไก่หรือนกจักบินมาให้เห็นเป็นนิมิตหมาย"

ง่ายจัง...ผมคิดในใจ แต่อีกส่วนความคิดค้านว่า ของจริงคงไม่ง่ายอย่างกับปอกกล้วยเข้าปากเช่นนี้หรอกน่า ซึ่งก็จริงเมื่อจอมขมังเวทย์บรรยายต่อ...

"ยังไม่จบน้องพราน จดต่อเร็วก่อนอาจารย์ลืม ทวนความจำตอนนี้สมองกำลังแล่น...'สกุณฤกษ์' กำหนดการเทียบนิมิต ไว้เป็น 4 หลักการใหญ่คือ...

**พญาแร้งสำแดงเห็น เฉกเช่นพระยามาร
**นกกระเรียนไซร้ ได้ฤกษ์ดีเสนาบดีเยือน
**นกกาบินมา อำมาตย์มุขมนตรีเหยียบย่าง
**หมู่นกหลากหลาย ดั่งสมณะชีพราหมณ์

จอกกาแฟถูกส่งเข้ามารอบวงโดยบักสมกับเจ้ามะ บุหรี่กระป๋องส่งตามมาจากคุณชาติ แต่เจ้าตัวขอจิบบรั่นดีคนละเป๊กกับคุณเทพไล่ไอหนาว

เป็นโมงยามผ่อนคลาย ปล่อยเจ้าลายในป่าเบื้องนอกมืดทึบ หิวงุ่นง่านไม่ยอมกินเหยื่อกินซาก ช่างหัวมัน!!!

----------------------
*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอนมีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลงทำซ้ำทุกกรณีโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด ***

 

[

โอ้วววววว ว้าวววววว ตู้พระของระดับเซียน เป็นเช่นนี้เอง

ปล. แพร๊บเดียว ก็มาหน้าห้าร้อยกลางๆ แล้วหนอ

 

วันที่ ๑๓ มกราคม พ.ศ. ๒๕๖๕ ตรงกับวันพฤหัสบดี ขึ้น ๑๑ ค่ำ เดือน ๒ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล