สิ่งใดเกิดเอง สิ่งนั้นย่อมดับเอง

รู้ว่าสิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้งหมดมีความดับไปเป็นธรรมดา สิ่งอะไรที่เกิดขึ้น สิ่งอะไรที่ดับไป…ขันธ์ 5 …รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาน…ถ้าแบบนี้ก็ดูมีเหตุมีผลนะ

มันคนละความหมายกับอันนี้นะ
สิ่งใดเกิดเอง สิ่งนั้นย่อมดับเอง

ไม่มีตรงไหนสัมพันธ์หรือสื่อไปในทางธรรมของพระศาสดาเลย และเนื้อหาก็ค่อนข้างออกไปทางอวยตัวเอง มันจึงควรที่จะอธิบายร่วมกัน

 

เข้าใจว่าเป็นสิ่งเดียวกัน หรือคนละสิ่ง ก็ไม่เป็นไรหรอก มันก็เป็นการยึดติดของปุถุชน แล้วจะเข้าใจแบบไหน มันก้อฝึกจิตได้ทั้งนั้นแหล่ะ

แต่โดยสภาวะนั้น ไม่มีทั้งพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

 

คำที่พระศาสดาไม่ได้กล่าว
คำที่เกินจากคำพระศาสดากล่าว
ไม่ทราบว่ามองเห็นหมั้ยครับ

 

ใช่.... มีแต่ธรรมชาติล้วนๆ

 

ไม่ต้องหัดเขียนเรียนอ่านตัวอักษร
เดียวก็เขียนอ่านตัวอักษรเป็นเอง
แบบนี้หรือครับคุณนู๋บีม

 

กล่าวยังงี้ยิ่งหนักเข้าไป.ใหญ่ คนที่อ่อน
ๆเผินๆ อยู่เลยมึนตึบบ์
เป็นความลึกซึ้งสูงสุดแล้วนั่น

 

แถวบ้านลุง ร้านเน็ตเจ๊งหมดแล้ว หรือหายากมากๆ เด็กๆมันหนีไปไถหน้าจอกันหมดแล้ว ไอ้แกละข้างบ้านมันบอกลุงว่าร้านเน็ตโดนดิสรัป

 

สภาวะที่เห็นความว่างของอนัตตาธรรม และความว่างนี้ก็คือสุญญา คือนิพพาน เห็นตั้งแต่ครั้งแรก แล้ว แต่ในกระทู้ไม่ได้บรรยายถึงการเห็นนั้นแบบละเอียด ... จะมีในโพสอื่นๆ ในกระทู้ที่ยกมาตรงนั้นเพียงอธิบายอานาปนสติ คือ มรรคมีองค์แปดอย่างไร ... ระหว่างช่วงจึงมีการเทียบเคียงมรรคแปดให้เห็น

ระยะที่เห็นห่างกันเป็นปี .... ครั้งแรกคือการทำอานาปนสติใช้เวลา 2 วันกว่า ผมจึงบอกว่าถ้าเหตุปัจจัยพร้อม ทุกคนก็เห็นแจ้งได้ ... ที่ไม่เห็นแจ้งกัน อาจเป็นเพราะ เรามองไม่ออกว่าอะไรขาด อะไรเกิน ... ขาดความตั้งมั่นของจิต รู้จนเกิน...เป็นอุปทานในรู้... สิ่งที่ตนภาวนาอยู่ ตนเองอาจไม่เห็น แต่ถ้าวันนึงถึงที่หมาย ... เมื่อย้อนกลับมาดูจะรู้ว่ามีคนเตือนแล้ว แต่เราไม่เชื่อเอง

 

......(ข้าม)......
ก็แลเมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสไวยากรณภาษิตนี้อยู่ ดวงตาเห็นธรรม ปราศจากธุลี
ปราศจากมลทิน ได้เกิดขึ้นแก่ท่านพระโกณฑัญญะว่า สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา
สิ่งนั้นทั้งมวล มีความดับเป็นธรรมดา.
.....(ข้าม)....
ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงเปล่งพระอุทานว่า ท่านผู้เจริญ โกณฑัญญะ ได้รู้แล้วหนอ
ท่านผู้เจริญ โกณฑัญญะได้รู้แล้วหนอ เพราะเหตุนั้น คำว่า อัญญาโกณฑัญญะนี้ จึงได้เป็นชื่อ
ของท่านพระโกณฑัญญะ ด้วยประการฉะนี้.

เมื่อนำมาเปรียบเทียบกับบทนี้
ธรรมใด เกิดแต่เหตุ พระตถาคตทรงแสดงเหตุ แห่งธรรมเหล่านั้น และความดับแห่งธรรมเหล่านั้น พระมหาสมณะ ทรงสั่งสอนอย่างนี้"

แปลว่า อะไร แบบนี้ วาปไปเลยหรือรายละเอียดเพียบ

 

ไม่มีอะไรเที่ยงคับลุง
สิ่งใดเกิดได้
สิ่งนั้นแตกทำลาย เจ๊งได้คับ
สิ่งใดไม่เกิด สิ่งนั้นไม่ดับ(คือธรรมธาตุ
หรือธาตุรู้)
และมีอยู่ ในตัวของ
ทุกคน แต่อวิชชาบดบัง)

 

ถ้ารายละเอียดตอนเห็นแจ้ง ... อธิบายจนเลี่ยน ลองให้น้องบีมสรุปให้ก็ยังได้ ... ส่วนการภาวนาตั้งแต่ต้น เยอะแยะมากมายอยู่ที่จะขยันพอตามไปอ่านไหม? ... จะตอบได้ว่าข้ามตรงไหนไปหรือเปล่า?

https://pantip.com/topic/32030228

 

ถ้าคุณ @ละอองไฟ สะดวกและว่างๆนะครับ… ไม่ต้องรีบครับ… รบกวนคุณ @ละอองไฟ ลองย้อนกลับไปอ่านในโพสต์ #155 นี้ดูอย่างพินิจพิเคราะห์อีกสักครั้งครับ… ผมว่าคุณ @ละอองไฟ น่าจะ “เห็น” และเข้าใจได้ไม่ยากครับ

ขอตอบในประเด็นนี้แค่ครั้งเดียวครับ… ผมอยากให้สมาชิกท่านอื่นๆที่เข้ามาอ่านเนื้อหาในโพสต์นี้ได้ลองใช้วิจารณญาณพิจารณาตัดสินดูว่า “เห็น” และเข้าใจหรือไม่อย่างไร? “เห็น” และเข้าใจหรือไม่ว่าสมาชิกท่านใดเป็นอย่างไรครับ?

สาธุครับคุณอาเก่ง _/\_ (AKA. คุณ @ฟ้ากับเหว) อย่างน้อยผมก็ดีใจที่คุณอาเก่งมอง “เห็น” ครับ (^ ^) ขอให้คุณอาเก่งมีความเจริญยิ่งๆขึ้นไปทั้งในทางโลกและทางธรรมครับ… สาธุครับ _/|\_

 

ช่วยกรุณยกมาทั้งหมดด้วยครับ
อย่าตัดอย่าเติม

 

ว่าจะข้ามๆไปละ แต่พอลองมาอ่านดู ก็อดบอกไม่ได้
นี่พยายามอ่านหาสภาวะอารมณ์ของสุญญตาสมาธิ สมาธิที่พระพุทธเจ้ายกย่องว่าเป็นทางเดียวที่จะไปถึงความหลุดพ้น
ไม่มีปรากฏเลยสักฉาด อยากอ่านแล้วฟาดโดนใจสักที
แต่ก็ไม่ได้รสชาตินั้นเลย

ถ้าจิตยังมีหาที่ตั้ง ที่ยึด ที่อยู่ อย่าเรียกว่าเคยสัมผัสสมาธิที่พระพุทธเจ้าสอนเลย ถึงสภาวะนึงจิตมันจะละที่ตั้งออกไม่ไปเกาะกับสิ่งใดอีก จะตั้งอยู่วางเฉย ลมก็สักแต่ลมสภาวะไม่แตกต่างกับสิ่งเกิดดับตรงหน้า ไม่มีที่ตั้งที่หมายใดๆอีก เรียกว่ามันพ้นตัณหาออกไปแล้ว …แต่นี่ไปยัดเยียดตัณหาให้มันไม่เลิก จะเข้าใจสภาวะพ้นที่แท้จริงได้ยังไง

กี่รอบๆ ก็เหมือนเดิม ที่พูดมาก็เหนื่อยเปล่า

อีกอย่างทะลุมา 2 รอบเนี่ยมันต้องมีธรรมหนึ่งปรากฏในจิตอยู่เนืองๆ มันต้องสามารถเอาธรรมที่ปรากฏในจิตนั้นออกมาพูดได้เสมอ ยันออกมาเองได้

ไม่ต้องไปหวนระลึกเอาแต่ของเก่ามาพูดขายซ้ำไปซ้ำมา

 

ถ้าเห็นจิตแล้วจะรู้สึกตามที่ท่านกล่าวนั่นแหล่ะ โดนมันต้มซะเปื่อยมานาน ไม่รู้นานขนาดไหน แม้จะเห็นแล้วรู้แล้ว ก็ยังต้องเพียรดึงอนุสัยส่วนที่เหลือออกให้หมด ซึ่งมันแน่นมันเหนียว วิธีที่จะละออกได้คือการเห็นธรรมชาติการไหวของมันให้ชัดแล้วสติตามดูเนืองๆให้จิตมันแจ้งจากการเห็นธรรมชาติของมันบ่อยๆ

ซึ่งมีแค่หนทางเดียวจริงๆ

 

อันนี้ตอนมีเงิน15 บาท เข้าร้านเน็ต

อาการนี้ พวกจิตเห็นจิตก็รู้ได้ คือเห็นการกระทบกันเปล่าๆ ของจิตและอารมณ์ (จิตกับอารมณ์อยู่คนละส่วน) แล้วจิตรู้ความไม่มีเราในอารมณ์นั้นๆ แล้วรู้รูปกายด้วย ว่าไม่มีเราในกายนี้

สมุจเฉทต้องเช็คอาการ ถ้าจิตรู้ความไม่มีตัวตนในรูป แล้วมีอาการจิตของ "ปัญญาสรุปรวบยอด" ทำงานด้วย แล้วไปสุญญตาต่อ อันนี้ทะลุจริง

ถ้าไม่มี ปัญญาสรุปรวบยอด ก็เป็นอาการจิตเห็นจิต ธรรมดาๆ



....

ถ้าตอนที่จิตหน่วงคำพูด อ.ประเสริฐที่พูดเรื่องอนัตตาอยู่ อันนั้นทะลุจริง มีสมุทเฉจ และสุญญตา

ปล. พวกฝึกไปจนจิตเห็นจิต พวกนั้นจิตมีกำลังตั้งมั่นแล้ว ถ้าไม่มี เห็นจิตกับความคิดมากระทบกันเปล่าๆ ไม่ได้หรอก เพียงแต่ในบางคน เขายังไม่เอาวิหารธรรมมารวมจุดเดียวคือที่จิตล้วนๆ เขายังไปแปะตามอายตนะมั่ง จิตมั่ง

 

อันนี้ยกไปตามนิสัยพระที่สอนได้เลย ลต.ท่านจะสอนแต่นิพพาน ส่วนตัวก็พึ่งเคยเจอเหมือนกัน แต่ท่านสอนท่านก็บ่นตลอดว่า เกิน50% เด็กตกหมด

ถ้าพระรูปอื่นท่านก็สอนเอาอริยสัจ สร้างเหตุอันนีงไปอันนี้ ต้องมีความเพียร บลาๆ

คนเข้าใจที่ ลต.สอนก็คงมี แต่ส่วนตัวแค่ฟังเฉยๆ

 

การเล่าเรียนการศึกษา
ผู้เรียนจบด็อกเตอร์
ต้องมีความรู้ความเข้าใจ
ในสิ่งที่เรียนมาครับคุณนู๋บีมคนสวย
ผู้เรียนจบด็อกเตอร์
ย่อมบอกแนะนำผู้ที่เรียนศึกษายังไม่จบ
ได้ตั้งแต่อนุบาลจนถึงจบด็อกเตอร์ได้

พระอริยสงฆ์ก็เช่นกันครับ
ลป,ลต,ลพ,ที่เป็นพระอริยจริง
จะรู้จักแนะนำตั้งแต่
ทาน,ศีล,ภาวนา,สมธิ,ปัญญา
จนถึงภูมิของพระอริยตามที่เข้าถึง
และสิ่งที่ขาดไม่ได้คืออริยสัจสี่
ที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสรู้
ลป,ลต,ลพ,ที่หลงสอนแต่นิพพาน
ไม่ใช่พระอริยจริงครับ

 

สิ่งที่ผมตั้งกระทู้นั้น ไม่ได้ให้ความสำคัญกับจุดที่คุณเน้นตรงนั้นเลย ... เป็นแค่ประโยคสั้นๆในกระทู้ที่ยาวนั้น ... เพราะการสร้างสัญญาให้จิตระลึกอย่างไร จิตก็ระลึกของมันเองอัตโนมัติอย่างนั้น ... มันเป็นขั้นเบสิคด้วยซ้ำ ... เป็นธรรมดา ใครที่ฝึกก็ต้องเป็นแบบนี้ทั้งนั้น ...คุณกลับสำคัญนักหนา ... แต่ผมเข้าใจคุณนะ ... เพราะคุณไปสุดแค่ตรงนั้น ... แล้วปลอบใจตัวเองว่า ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆนั่นคือมรรคผลสำหรับโลกของฉัน ...


เมื่อเกิดความคิดขึ้น ... จิตกลับมาระลึกได้ว่ามีการปรุงแต่งของจิต ... เพราะมีการฝึกมา(สร้างสัญญา)ว่าหากมีการไหวของจิต ... จิตจะกลับมาระลึกทันที ... เมื่อฝึกไปบ่อยเข้า เมื่อเกิดการไหวของจิต ... จิตก็ระลึกเองอัตโนมัติ .... เป็นธรรมดาเบสิค ... เป็นธรรมชาติของขันธ์ ในการโพสของผม อธิบายไว้วรรคนิดเดียว เพราะอะไร? เพราะใครฝึกก็ได้แบบนั้น ...

แต่ผมชี้ไปที่ความตั้งมั่นของจิตที่เพียงพอต่อการตัดสินผล ... ไม่ใช่ความตั้งมั่นที่เกิดจากการระลึกเพียงขณะเดียว ... ความตั้งมั่นมันไม่พอให้จิตตัดสินได้... ไม่เช่นนั้นพระพุทธองค์ ไม่ทรงชี้อุบายต่างๆให้จิตตั้งมั่น ทั้งลมหายใจ ทั้งกายคตาสติ หรือแม้แต่ดอกบัว ... ให้จิตอาศัยระลึก จดจ่อ ให้เกิดความตั้งมั่นของจิต แล้วอาศัยความตั้งมั่นนั้น เห็นความไหวของนามธรรมที่เข้าแทรก .... หรือแม้แต่หลวงปู่ หลวงพ่อ หลวงตาทั้งหลาย ก็ล้วนต้องอาศัยอุบาย พุทโธ พองยุบ จงกรม ฯลฯ ให้จิตตั้งมั่นทั้งนั้น ... แล้วอาศัยความตั้งมั่นที่เพียงพอนั้น เห็นปัจุบันธรรม ไปสู่การเห็นแจ้ง ...

คุณจะบอกว่าทั้งพระศาสดา และพระอริยะทั้งหลายเดินมรรคผิด เพราะจิตยังหาที่ตั้งอยู่ใช่ไหม ... คุณเองที่มองมรรคไม่ออก ... การอาศัยวิหารธรรมให้จิตสงบ ตั้งมั่นอยู่ เกิดวิเวกภายใน ... จึงสามารถเห็นธรรมชาติได้ชัดตรงจริงที่สุด ไปสู่การตัดสินว่า รูปนามที่แท้จริงมีสภาพอย่างไร ... ไม่ใช่การที่จิตวิ่งไปรู้อันโน้นที อันนี้ที ทั้งที่ตั้งมั่นเพียงนิดเดียว แบบที่คุณเข้าใจ ... ผมจึงบอกว่า ต่อให้คุณวิ่งไปรู้อันโน้นที อันนี้ที เป็นหมื่นเป็นแสนครั้ง จิตก็ไม่ตัดสิน ... หากขาดเหตุปัจจัยที่แท้จริงที่ทำให้จิตตั้งมั่น ...


ถ้าใจคุณลึกๆยังต่อต้าน การเพ่ง การจดจ่อ (สมถะ) ทั้งชาติคุณจะได้แค่วิ่งไปรู้นั้นที นี้ที จิตไม่มีทางตัดสิน เพราะขาดความตั้งมั่นของจิตที่เพียงพอ ... เหตุก็มาจากการต่อต้านนั้น... เมื่อขาดเหตุ ผลจะมีมาได้อย่างไร?

 

มีการตอบในโพสคนอื่นไว้ ถึงลำดับจิตตอนเห็นแจ้ง สังเกตุจากวันเวลานั้น ก่อนการฟังธรรม...ส่วนกระทู้ที่ตั้ง แสดงแค่ลำดับการปฎิบัติ จึงไม่ได้บอกรายละเอียดในการเห็นแจ้ง อธิบายให้พอเข้าใจ แต่จะเน้นแสดงการทำอานาปานสติ แล้วตรงตามมรรคมีองค์แปดอย่างไร

https://pantip.com/topic/32314858/comment20
https://pantip.com/topic/32210083/comment46