"พระเจ้าจักรพรรดิราช"

" สีลัง สิลา วิย ศีล คือความปกติ อุปมาได้เท่ากับหินซึ่งเป็นของหนักและเป็นแก่นของดิน แม้จะมีวาตธาตุมาเป่าสักเท่าใดก็ไม่มีการสะเทือนหวั่นไหวเลยแต่ว่าเราจะสำคัญถือแต่เพียงว่าศีลเท่านั้น ก็จะทำให้เรางมงายอีกต้องให้รู้จักเสียว่า ศีลนั้นอยู่ที่ไหน? มีตัวตนเป็นอย่างไร? อะไรเล่าเป็นตัวศีล? ใครเป็นผู้รักษาศีล? ถ้ารู้จักว่าใครเป็นผู้รักษาแล้ว ก็จะรู้จักว่าผู้นั้นเป็นตัวศีลถ้าไม่เข้าใจเรื่องศีลก็จะงมงายไป ถือศีลเพียงนอกๆเดี๋ยวก็ไปหาเอาที่นั่นที่นี่จึงจะมีศีล ไปขอเขาที่นั่นที่นี่จึงจะมีเมื่อยังเที่ยวหาเที่ยวขออยู่ ไม่ใช่หลงศีลดอกหรือ?

ไม่ใช่สีลัพพตปรามาสถือนอกๆ ลูบๆ คลำๆ อยู่หรือ?.."

หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

นั่นน่ะสิบอกคนอื่นเขาว่าศีลไม่ครบ และทุกคำที่พูดคือตัวเอ็งหมดเลย และตอนนี้ก็ก็อปพระป่ามาทั้งๆที่ไม่เคยเป็นพระป่าจริงๆ

"ตอแหลชิบหายนิสัยแบบนี้" เลิกแถซะทีเหอะก็อปของ "ท่านอื่น" เพราะ "ไม่มีธรรมในตน" พูดเองไม่ได้ "เพื่อเป็นเกราะป้องกันตนเอง" ซึ่งผมก็เข้าใจว่าชื่อเสียงที่เอามาหลอกคนอื่นมันช่างหอมหวาน แต่สุดท้ายก็วนๆก๊อปวาง พอสนทนาธรรมก็ไม่ยอมรับเพราะต้องการตอแหลเอาชื่อเสียง เชิญนอนหงายกินขี้ไปเหอะ

 

#ดับกิเลสได้ขนาดไหน
#นี่เป็นสิ่งสำคัญ

ความไม่เด็ดเดี่ยว ความไม่เอาจริงเอาจังมันก็เป็นสิ่งที่ยากสิ่งอันใดที่จะทำลงไปแล้วก็ต้องให้มีความเด็ดเดี่ยว ความจริงจัง เพราะฉะนั้นการภาวนานี่เป็นสิ่งสำคัญ แต่พูดกันมันเป็นสิ่งที่พูดยากเพราะบางคนอ้างตำรับตำราแต่หัวใจไม่เป็น...บางคนมันทำด้วยหัวใจมันไม่มีตำรา อย่างนี้ก็มี...ต่างกันเพราะฉะนั้นสิ่งที่พูดบางสิ่งบางอย่างมันก็ขัดหูกันบางทีก็จะวางมวยกันก็มี (หลวงปู่หัวเราะ)
ฆราวาสน่ะมันเป็นอย่างนั้นเพราะฉะนั้น การทำใจ เราก็ดูเราเอง ครูอาจารย์จะสอนสักขนาดไหน
ถ้าเราไม่มีความเข้มแข็ง ไม่มีความเด็ดเดี่ยวแล้วมันก็จะ "สมาธิ" ก็จะไม่เกิดขึ้น สมาธิทำอย่างไร..
อย่างครูบาอาจารย์ท่านก็สอนให้บริกรรม "พุทโธ"
อย่างนี้เป็นต้น...

อย่าง "ครูบาอาจารย์มั่น" อย่างนี้
ให้บริกรรมพุทโธนั่นล่ะตัวสำคัญ
แล้วก็มีบางหมู่บางคณะ
ก็เอา "อานาปา" เข้ามา ถ้าว่า เดี๋ยวก็มันจะขัดกันนะเพราะฉะนั้น สิ่งอันใดที่เราทำมาประมาณสักสิบห้าวันหรือเจ็ดวัน เราก็ต้องสังเกต เราทำอานาปา มาสามปี เจ็ดปี สิบปี เป็นยังไงทำสมาธิ ทำพุทโธสิบปี ห้าปี เป็นอย่างไร มันต่างกันขนาดไหน ก็ต้องมาชั่งดูนี่นะ แล้วอันใดที่เกิดประโยชน์ อันใดทำให้ใจสงบอันใดทำให้เกิดความรู้ความฉลาด ตัวนี้ต้องเอามาชั่งดู
#ความเจริญของใจ
#ดับกิเลสได้ขนาดไหน
#นี่ตัวนี้เป็นสิ่งสำคัญ
เพราะฉะนั้นการปฏิบัติพระพุทธศาสนานี่
#มีหลักการ คือ #ต้องทำใจให้เกิดความสงบเท่านั้น
#นั่นล่ะเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท

 

ตามความเข้าใจผมที่รายงานนี้ไม่ใช่เพราะแต่ท่านอนท่านสงบหรอกครับ
และเรื่องนอนหงายคนทั่วไปก็ต้องมีบ้างหละครับท่านอนหงาย
เพียงแต่เขายังไม่หลอนขนาด ตั้งสัจจะขอนอนท่าหงาย โดยที่จะไม่เปลี่ยนท่าไปไหนอะ
แล้วก็ไปกล่าวเป็นนัยๆว่าเป็นสายพระป่า ซึ่งพระป่าท่านนอนตะแคงขวาไงครับ

จากที่ผมเคยฟังมานี้ เรื่องพิณสายตึง สายหย่อน
ที่พระอินทร์มาดีดพิณชี้แนะให้พระพุทธเจ้านี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมานะ
แต่อันนี้ก็แล้วแต่ความเชื่อของแต่ละบุคคลละกันครับ อิอิ

 

ตอนที่ผมเริ่มเข้ามาพิมพ์ ท่านว่าท่านเป็นศิษย์เอกพระอรหันต์จี้กง
หลังจากที่ท่านเกษมลงเรื่องพระอรหันต์จี้กง

ท่านว่าท่านรู้จัก วจีสังขาร ดีรึยัง ว่าเป็นศีลหรือทุศีล

ท่านเกษมนี้ก็คอยเชียท่านอยู่เนืองๆ หากไม่มีคนเข้ามาเบรคเลย
ก็ไม่รู้ว่าท่านจะแอบอ้างไปในทางไหนบ้าง

 

รับแสงแห่งความหลอนมาพอประมาณละ
วันนี้พักก่อน อิอิ




​

 

เอาน่า...เรื่องบางเรื่องแม้แต่ความจริงคนก็รับไม่ได้...คนบางคนชอบฟังแต่เรื่องโกหกเพราะถูกใจในเรื่องโกหกนั้น...เพราะมันถูกใจชอบใจตน

 

เร่งเราจังนะ...แม้แต่กายทิพย์ยังมาเร่ง5555....ไม่ได้ผลหรอก

ไปเร่งภัยพิบัติไปเพิ่มความรุนแรงขึ้นอีกโน่น...ไม่ต้องมาเร่งเรา

 

"วางเหยื่อล่อปลา"....นี่นะเป็นวิธีที่มารทั้งหลายจะใช้...ไปพิจารณากันเอาเองอย่าติดกับดักกิเลสมารก็แล้วกัน...แต่ก่อนเราคงเคยทำงานให้ฝ่ายมารเพราะหัวหน้ามันรู้จักเราดี

 

มีคนรู้จักเราจริงๆอยู่...ทั้งคนใน
เวปนี้และคนที่ถูกส่งมาเกิดที่เป็น
กลุ่มเดียวกัน...คนในเวปนี้ที่ได้อภิญญาเขารู้จักเราดีแต่เขาไม่พูดแค่นั้นเองหรือไม่พูดความจริงแค่นั้นเอง

คนไทยนี่โชคดีที่สุดในโลกเพราะมีพุทธศาสนา...เพราะมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์มากมายคอยคุ้มครอง...แต่คนส่วนใหญ่กลับไม่สนใจ...เห็นแต่ลาภสรรเสริญเป็นใหญ่...เมื่อถึงเวลาจวนตัวเข้าจริงๆสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหนจะช่วยพวกท่านได้...แม้แต่ตัวท่านเองยังไม่รู้จักรับผิดชอบตัวเอง...สิ่งที่จะช่วยปกป้องตัวพวกท่านได้มีแต่เพียงศีลธรรม_คุณธรรม

 

คราวที่แล้ว ยังฮา ตดแล๊บ

บอก งางาแงร์ พาไปเจอ นักอพี้นยา คนสำคัญ

นพี้นย. : ไปไหนมา หาตั้งนาน

พยต : มาแว้วๆ ภัยไม่เลื่อนแว้ว

นพี้นย. : เจอสักที เอ้า กลับไปได้แล้ว ข้า
ต้องฝึกอีก 8 ปี

พยต : ภัย มะเลื่อนแล้วนะ...

นพี้นย. เออ ได้ยินแล้วรออีก 8 ปี ตอนนี้
ไสหั.. กะปะก่อง

งงแง : ( ปุ๊ด ๆๆๆๆ -- ขำเปนตดเงียบ )
........
.........

หิวง่ะ : ฮิวววววววววววส์

 

วางอารมณ์ไว้ที่อุเบกขารมณ์สิท่านผู้อ่านทั้งหลาย...จะได้สุขจิตสุขใจ

ไปยึดเอามาเป็นอารมณ์ทำไมกัน...อย่าปล่อยใจให้ไหลไปตามอารมณ์สิท่านทั้งหลายเอ๋ย...มันลากไปสุขก็สุขแบบปลอมๆ...ไม่นานมันก็ลากเข้าสู่ความทุกข์เช่นเดิม...ไม่เบื่อกันหรือไงที่ต้องคอยเป็นทาสอารมณ์ตัวเอง

 

ปัญญาอันน้อยนิดของท่านไฉนเลยจะรู้เรื่องของพระโพธิสัตว์น้อเล่าปังเอ๋ย5555

เล่าปังผู้แบกตำราแถมปัญญาน้อย...คอยตามหลังเราต้อยๆไม่ห่าง55555

 

ก็เรานอนหงายจริงๆตอนฝึกใหม่ๆ...เราก็หาท่าที่คิดว่าสบายที่สุดแล้วตั้งสัจจะกำกับไว้...ก็ท่านอนนี้แหละที่เราใช้ฝึกถอดกายใน

ช่วงนั้นทำงานโรงงานอยู่...ต้องตื่นเป็นเวลาก็ต้องฝึกตอนเข้านอน...ถ้าหลับก็ให้หลับในฌานไป

 

พระป่าเป็นสาวก...เป็นสงฆ์...มันมีพระวินัยกำกับไว้อยู่ ท่านก็นอนได้ไม่กี่ท่าหรอก...อย่างครูบาอาจารย์บางองค์ยังอธิษฐานตั้งสัจจะว่าจะไม่นอนตลอดเจ็ดวันบ้างตลอดพรรษาก็มี...สำคัญคือฝึกจิตกำหราบความเคยชินของตนเองนั้นแหละ

งั้นถ้าไม่นอนนี่ก็ผิดน่ะสิ...เพราะพระพุทธเจ้าไม่ได้พูดถึง...จึงไม่ควรปฏิบัติ

 

"คนประมาท คือ คนที่หลงลืมตนจนเป็นเหตุให้ไม่คิดประกอบคุณงามความดี เช่น ประมาทในวัย ก็มักจะเป็นคนเที่ยวเตร่ หลงติดในอบายมุข เพราะคิดเสียว่า ตนเองยังหนุ่มยังสาวไม่จากโลกนี้ไปง่ายๆ ถ้าประมาทในความไม่มีโรค ก็จะไม่มีการระมัดระวังสุขภาพ แต่พอเกิดโรคภัยขึ้นมาจริงๆ จึงรู้สึกตัวเมื่อสายเกินไปแล้ว หากประมาทในชีวิต ก็มักจะใช้ชีวิตในทางเสเพล ไม่กระตือรือร้นที่จะสร้างฐานะให้เป็นปึกแผ่น และไม่สนใจที่จะประกอบคุณงามความดี เพื่อประโยชน์ในโลกนี้และปรโลก

คนผู้ประมาทแล้วเหล่านี้ แม้จะรู้พระพุทธพจน์มากก็ตาม แต่ก็ไม่สำเร็จประโยชน์อะไรแก่เขา เพราะเขามีเพียงแต่รู้เท่านั้นมิได้นำมาประพฤติปฏิบัติเลย ชีวิตของเขาจึงไม่อาจพบความสุขอันเกิดจากการรักษาศีลและปฏิบัติธรรมเพื่อบรรลุมรรคผลได้เลย เขาย่อมเสียโอกาสที่คนจะได้ดุจคนเลี้ยงโคที่มีหน้าที่ดูแลโคให้เจ้าของเท่านั้น แต่ไม่มีสิทธิ์ได้ดื่มน้ำนมจากโคที่ตนเลี้ยงเลย..."

 

ก่อนท่านเกษมจะลงเรื่องพระอรหันต์จี้กง...เราได้ลงรูปนี้ก่อนแล้ว...ท่านเกษมถึงได้ถามเราว่าเหลืออุปสรรคกี่ข้อ...ส่วนเลข22นี้ก็มาจาก พ.ศ. เกิดเราเอง

เราอธิษฐานจิตลงมาเกิดด้วย 22อุปสรรค และ 22หลักธรรมนำชีวิต...ปฏิบัติแบบนี้มา2200ชาติแล้ว

พอพูดความจริงคนก็รับไม่ได้...ก็หาว่าเป็นเรื่องโกหกบ้าง...เรื่องหลอนไปเองบ้าง..

อาการติดภวังค์เราก็เห็นแล้ว...อาการติดภวังค์ก็ติดมายาจิตนั่นแหละอันเดียวกัน

 

ส่วนใครจะเป็นพระเจ้าจักรพรรดิ...ใครจะเป็นพระยาธรรมิกราชก็เป็นกันเถอะตามแต่ชอบใจตนนั่นแหละ

เราจะเป็นนักปฏิบัติ...เราจะเป็นคนฝึกช่วยคนป่วย...เราจะเป็นคนช่วยคนป่วยในอนาคต...เท่านี้แหละสิ่งที่เราเป็น

 

เข้าใจตรงกันนะ...