เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

(ต่อ)....เผชิญหน้า "เสือสมิง"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ข่าวการพิชิตกวางหนุ่มขนาดยักษ์ ถ้าเป็นนักมวยก็ระดับเฮฟวี่เวท ด้วยปืนแก็ปทำเองแบบ "นัดเดียวจอด"โดยฝีมือผม ดังเป็นไฟลามทุ่งทั่วเหมือง จากปากลุงพร จากปากเกียรติแล้วเล่ากันสนุกปากต่อๆไปอีกหลายปากหลายคน

โบราณว่า ปากคน ยาวกว่าปาก(อี)กา...เป็นเรื่องจริงยิ่งกว่าแช่แป้ง!!!

จากระยะเพียง10 เมตรที่ผมลั่นกระสุน ถูกบวกเพิ่มไปเรื่อยเป็น 20 เมตร แล้วสุดท้ายก็เกือบๆ100เมตร ...โถ ระยะขนาดนั้น ต่อให้นักแม่นปืนเหรียญทองโอลิมปิคยังทำไม่ได้เลยครับ

แต่เรื่องไรผมจะไปนั่งเถียง นั่งชี้แจง สู้น้อมรับคำชมจากชาวเหมืองด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม มิดีกว่ารึ เดินไปทางไหนมีแต่คนทักถามชื่นชม คนป่า คนดง คนเหมืองหยาบกร้าน เขาแสดงออกนี่รู้ง่ายนะ ว่าใครจริงใจ หรือเสแสร้ง ชีวิตบ้านป่า ดงดอย ไม่มีหน้ากากให้สวมมากเหมือนคนเมือง

 

เช้าอีกสองสามวันถัดจากการล่าหนแรก...พวกเราสี่สหายนั่งซดกาแฟที่ม้ายาวในซุปเปอร์ชาวเหมือง...ผมกับเกียรติแบ่งรายได้ให้จอนกับเดชคนละ15บาท ค่าช่วยกันทำปืนและเสียเวลางานร่วมกันตลอด บอกเพื่อนทั้งสองว่า ทุกครั้งที่ล่าและขายของได้ จะมีส่วนแบ่งให้ตลอด จนกว่าจะเลิกรา ข้อตกลงง่ายๆแบบ เย็นเติ้ลแมน อะกรีเม้นท์ เป็นที่พออกพอใจของกลุ่ม

วิธีแบ่งปันของผม อาจเป็นอีกหนึ่งพรสวรรค์ในตัวที่ทำให้นำกลุ่มได้ทุกที่ ทุกถิ่นที่ไปอยู่....ก็ผมยอมขาดทุนให้เพื่อนเห็นเล็กๆน้อยๆ ใครจะกล้าไม่พอใจ

ผู้การเหมืองสวมแว่นสายตากรอบทองเลนส์ขาวใสแหน๋วตรงมาที่พวกเรา ปกติผู้การไม่ค่อยออกมาจากออฟฟิศเท่าใดนัก...แกเดินตรงมาที่ผม กวักมือเรียก..."เอ็กซ์มาคุยกันหน่อย "...ผมโหย่งร่างโย่งเดินตามเข้าสำนักงานายเหมืองอย่างว่าง่าย คิดว่าคงสั่งงานพิเศษให้ทำ แต่งานอะไร สำคัญขนาดเรียกมาคุยในห้องที่ผมแทบไม่มีโอกาสเหยียบย่างเข้ามา นอกจากชะโงกหน้าดูเวลานาฬิกาตั้งเรือนใหญ่หนเดียวข้างประตู เมื่อหลายสิบวันมาแล้ว

ผู้การตรงไปนั่งที่โต๊ะ ผมยืนหน้าโต๊ะใหญ่ ในห้องแกไม่มีโต๊ะให้คนอื่นนั่ง ทุกคนต้องยืน ฟังการสั่งงาน สไตล์นายหัวขนานแท้

"ได้ข่าวยิงปืนแม่นมาก" ผู้การอารัมภบทยิ้มๆ...ผมตอบถ่อมตัว"พอได้อยู่ครับ ผู้การ"

นายหัวลุกเดินไปเปิด ตู้กระจกโปร่งด้านหลังโต๊ะนั่ง เป็นตู้เก็บปืนยาว3กระบอกเรียงสวย คนเล่นปืนเห็นแล้วน้ำลายหก กวักมือเรียกผมเข้าไปหน้าตู้

ดูสิว่าชอบกระบอกไหน.?..ผมมองหน้าผู้การ ไม่แน่ใจ แกพยักหน้า..."เอา เลือกเลย"

เอาก็เอาว่ะ ...ผมคิดในใจ คว้าปืนไรเฟิ้ลที่ชาตินี้เพิ่งเคยจับของจริง ไม่รู้หรอกว่ากระบอกไหนดี รู้สึกมันกระชับเหมาะมือไปทุกกระบอกเป็นปืนนอกของเล่นเศรษฐี ชาตินี้ผมคงไร้ปัญญาเป็นเจ้าของ ทุกกระบอกสั่งนอก ซื้อมาจากปีนัง ที่สั่งตรงมาจากอังกฤษ เจ้าอาณานิคมอีกที แล้วก็ไม่รู้จะเลือกกระบอกไหน?

ผู้การเห็นอาการไม่เอาไหน คงพอนึกออกว่า ไอ้หนุ่มลูกกรุงแต่กระเป๋าไม่เต็มยุ้งอย่างผม คงไม่รู้เรื่องปืนมาก ได้แต่ยิงอย่างเดียว...หยิบกระบอกหนึ่งส่งให้นักเลงปืนไก่อ่อน

"เอากระบอกนี้ เสือ-หมี--กระทิง-ควายป่า-ช้างล้มไม่เหลือ ถ้าโดน"!!!

 

"ให้ผมเอาไปยิงอะไรครับ"?...ผมถามแบบงงจริง ไม่ใช่โง่หรือกวน ก็ผู้การเล่นไม่บอกอะไรก่อนล่วงหน้า

"ไปยิงเสือ"...ผู้การตอบง่ายๆ แต่ผมสดุ้งโหยงแค่เก้ง กวาง หมูป่า หรือให้เป็นหมีด้วยเอ้า พอไหว แต่เล่นกับ"เจ้าป่า"เห็นท่าต้องถวายบังคมลา...ผู้การจ้องผมเขม็ง น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเข้มจริงจัง

"เอ็กซ์ ล้มเสือตัวนี้ได้ เอาไป300" ผู้การเสนอเงินเกือบทั้งเดือนให้ยั่วเย้าหัวใจคนจนอย่างผมเหลือกำลัง

ผมทนไม่ไหวต้องขอผู้การเล่าความจริงให้หมดเปลือก อย่าลืมว่าผมเป็นทหารรับการฝึกปรือให้เชื่อฟัง ให้เคารพ มีวินัยแต่ไม่ใช่ให้กลัว ดังนั้นการคุยกับนายหัว ผมหาใช่ต้องก้มหัว...หงอเซียมซือเหมือนเบ๊ไม่

 

อดีตนักเรียนนอกลูกนายเหมืองเก่าสิืบทอดกันมาในตระกูล วัยห้าสิบต้น เล่าพอสังเขปให้ผมฟัง ประสาคนที่ไม่ค่อยพูดมากว่า

2-3วันก่อน ตอนที่ผมออกไปล่ากวางได้ มีเสือเข้ามาตะปบลูกคนงานมอญอายุ5ขวบที่ท้ายป่าหลังแค้มป์...ตรงนั้นน่ะมันเกือบๆจะเป็นที่ชุมชนทีเดียว

ความกลัวสะพัดไปในกลุ่มชาวเหมืองชาวมอญ หลายสิบคนตระเตรียมแพ็คห่อผ้ากลับบ้านและอีกมากก็ทำท่าลังเลไม่อยากทำงาน

ในคนหมู่มาก เชื้อกลัว เชื้อบ้า เชื้อคลั่ง มันลามง่ายเหมือนไฟป่า เป็นโรคจิต อุปทานหมู่ ซึ่งสมัยก่อนนั้นไม่ได้พูดกันแบบนี้ แต่มันใช่!!

ผู้การไม่ได้พูดต่อ...แต่ผมมองออกว่า ขืนเป็นอย่างนี้ เหมืองเจ๊ง พังพาบแน่ คนงานมอญเป็นร้อยกลับบ้าน จะเอาคนงานที่ไหนทดแทนทันเวลา เคยเล่าไว้ตอนต้นใช่ไหมครับว่า เหมืองต้องการคนงานตลอดเวลา มันตะกละ ตะกลามเขมือบแรงงานชายฉกรรจ์ทุกคนไม่รู้จักอิ่ม รู้จักพอ

ผมเห็นช่องทางทำเงิน พาตัวเองกลับบ้านสักที ลองเล่นเชิงกับเศรษฐีครั้งแรกในชีวิตเป็นไง

"500"ผมว่า แลัวบอก "ผมทำคนเดียวไม่ได้ ต้องแบ่งเพื่อน ต้องแบ่งลุงพร แกชำนาญตามรอย"

เหตุผลฟังขึ้น ผู้การไม่พูดอะไรมาก พยักหน้า ลุกขึ้นยื่นมือให้ผมจับแบบนักเรียนนอก ก้มหัวเล็กน้อยอย่างเคารพนับถือ...ไม่มีสวมหน้ากาก ไม่มีฐานะ ฐานันดรกั้น

"ถ้าทำสำเร็จ คุณช่วยชีวิตเหมืองไว้"...ตรงไป-ตรงมาดี นี่เป็นลักษณะผู้นำและคนโบราณขนานแท้...จริงใจ ให้เกียรติ ไม่เรื่องมาก!!!

ผู้การเน้นย้ำให้พวกผมออกไปปล่อยข่าวสะพัดในหมู่คนงานมอญว่า..."ทีมทหารรับกำจัดเสือแล้ว"เพราะข่าว แม่นปืนของผมระบือไปจนหัวหน้าคนงานมอญบอกผู้การ ให้เกลี้ยกล่อมผมให้ได้ เป็นทางเดียวที่จะกอบกู้ขวัญคนงานคืนมา

อยู่ๆ จากไอ้หนุ่มทหารเกณฑ์ถังแตก สิ้นไร้ ดิ้นรนแค่หาอาหารใส่ท้อง มีเงินติดกระเป๋าเล็กน้อยกันตาย กลายเป็นฮีโร่ผู้กอบกู้เหมืองชั่วข้ามวันไปฉิบ...

โลกหนอโลก มันพิลึกกลับหัวกลับหาง ยุ่งขิงไม่รู้จบเช่นนี้ตลอดชีวิตเลยหรือไร?

 

ลุยกันมายาวนาน ต้องขอพักสายตา และปลายนิ้วล่ะครับ

ต่อและเจอกันพรุ่งนี้ มีความสุขฝันดีทุกท่าน

 

ขอบคุณท่านเจ้าของกระทู้ครับ ได้บรรยากาศและอรรถรสเหมือนอ่านร้อยป่าเลยครับ

 

ว้า
กำลังมัน

 

ได้ใจจริงๆ

 

รออ่านครับผม

 

เชียร์ให้รวมเล่มส่งสำนักพิมพ์เลยครับ

 

ขอบคุณเจ้าของกระทู้ครับ ขอติดตาม

 

ขอบคุณกำลังใจ นักอ่านตัวจริงอีกท่าน

 

ขอบคุณมากครับ เขียนแล้วหายเหนื่อย

 

โอ้...ต้องอ่านให้จบทุกเรื่องก่อน ค่อยตัดสิน ยังไงก็ขอบคุณมาก

 

ครับ ...กำลังมาครับ

 

แฟนตัวจริง...ขอบคุณมากมากอีกที

 

เมื่อวานเขียนเยอะ มึนไปครึ่งคืน...วันนี้ยิ่งมึนหนัก

เพื่อนรักขับรถอุบัติเหตุเสียชีวิตครับ...

เฮ้อ อะไรมันก็ไม่แน่นอน สิ่งแน่นอนที่สุดคือความตาย

ดังพระพุทธองค์ ตรัสไว้จริงแท้!

รดน้ำศพแล้ว ไม่อยากฟังสวด มันหดหู่

กลับบ้านเขียนหนังสือให้คลายเศร้ากันเหอะ

 

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ ชีวิตมนุษย์เรา เอาแน่นอนไม่ได้ ทำวันนี้ให้ดีที่สุดครับ

 

(ต่อ)....เผชิญหน้า"เสือสมิง"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ทีมงานสี่ทหารเสือ ไม่มีใีครคัดค้าน เราเป็นเด็กหนุ่มวัยเดียวกัน อายุยี่สิบสอง ย่างเข้ายี่สิบสาม เสือสางไม่สนแล้ว ถ้ามีเงินติดปลายนวม

เงินอาจจะไม่ใช่พระเจ้า แต่มีเงินจ้างผีโม่แป้งได้ จริงยิ่งกว่าจริง...ดูผมเองเป็นต้น ไม่ต้องดูให้ไกลเกินตัว ตอนแรกขนหัวลุกเมื่อพูดถึงเสือ แต่พอมี 300ติดปลายกระบอกปืน ขอเป็น500เฉยเลย

ทุกคนที่มาจมปลักอยู่ในเหมืองกลางป่ามหาโหดเทือกเขาตะนาวศรีเหมือนกัน คำตอบเดียวคือ..แสวงหา"เงินตรา" ไม่ยี่หระกับความลำเค็ญ โรคภัยไข้เจ็บ หรือความทุกข์เข็ญสารพัด

ผมบอกทุกคนว่า เงิน500 ผมเอาครึ่งในฐานะคนลั่นไก ให้ลุงกะเหรี่ยงหนึ่งร้อย อีก150ให้เกียรติ100ในฐานะคู่หู อีก50แบ่งจอนกับเดชคนละครึ่ง

ทำไมกูได้น้อย ?จอนถามตรงๆ

มึงกับเดชไม่ต้องเสี่ยงตาย...อยู่เหมืองคอยจัดเสบียงนิดหน่อย ค่าแรงกูได้ฟรีอีก กูยกให้มึงอีกครึ่ง ผมตัดใจยกค่าแรงให้เพื่อน เพราะผู้การใจป้ำมาก บอกว่าวันใดออกล่า ให้ถือว่าได้ค่าแรงทำเหมืองรายวันด้วย

ว่าไป เหมืองนี้มีผู้บริหารใจแม่น้ำ เพียงแต่เป็นเหมืองใหญ่ คนงานมาก รายจ่ายสูง การบริหารเงินต้องระมัดระวัง เดือนไหนกู้แร่ไม่เข้าเป้า ฝ่ายบัญชีงี้หน้าหงิกทั้งวัน

หากแปลกแต่จริง หลังพิธีล้างป่าช้า เหมืองได้แร่มากกว่าเดิม ราวกับผีช่วย!!!

 

ผู้การนำผมไปสอนปืนที่ขุมเหมืองร้าง วิธีใช้ไรเฟิ้ลอานุภาพล้มช้างเป็นหลักสูตรเร่งรัด ไม่ต้องทำความรู้จักยี่ห้อ รู้จักว่าปืนวิเศษ วิเสโสขนาดไหน ให้ผมใช้เป็น...ก็พอ เวลามันไม่รอท่า...จิตวิทยาแห่งความอยู่รอดของเหมือง และอีกหลายๆคน ขึ้นอยู่กับผลการยิงโดยฝีมือผม

ขุมเหมืองร้าง เหวลึกน้ำเต็มจากฝนปริมาณมหาศาลของป่าดิบ น้ำเหล่านี้คือเส้นเลือดของท่อฉีดหน้าเหมือง เป็นน้ำกิน-น้ำใช้ ของประชากรชาวเหมือง ความอลังการงานขุดของขุม ทำให้มันมีลักษณะเป็นชั้น ด้านบนๆ มีที่ว่างลองปืนเหลือเฟือ

ผู้การเอากระสุนไปหนึ่งกล่อง ลูกปืนตะละลูกยาวกว่านิ้วชี้ผมที่เป็นคนนิ้วยาว แขนยาว ตะแกบอกว่า ลูกละหลายสิบ เออ...ซัดไปเปรี้ยงเดียวแพงกว่าค่าแรงเราทั้งวัน ต้องล่อให้มันหายอยากไปเลย

เกลี่ยดินให้เรียบ เอาขวดเหล้า เบียร์ กระป๋องวางไว้เป็นแถวยาว ผมให้ระยะยิงราวๆ25หลา(อยากรู้ระยะ ท่านผู้อ่านก็เดินนับก้าวง่ายๆ..1ก้าว= 1หลา ตามนั้นเลย)

ไรเฟิ้ลล้มช้าง นัดเดียวเสือตาย หมีขี้แตก มีที่ติดกล้อง แต่ผมให้เอาออกเพราะไม่เคยชิน ขอใช้ศูนย์เล็งของปืนก็พอ...ผู้การเตือนว่า ปืนกระบอกนี้ถีบแรงเอาเรื่อง ให้ระวัง แต่ผมเชื่อว่าเอาอยู่ เพราะทุกส่วนสัดก็คล้ายคลึงกับ ปีืนเล็กยาวที่ผมฝึกในค่าย หากปืนนี้ใหม่กว่า สวยกว่า ทันสมัยด้ามไม้ลายขึ้นสวย เหล็กรมดำสีเข้มทะมึนราวปีกแมงทับไม่มีร่องรอยสนิมขุม ไม่เหมือนปืนเก่าแก่ยุคสงครามโลกที่ค่าย ฝึกไป ยิงไป น่าหวั่นกระบอกแตก แต่เหตุการณ์ที่ว่าก็ไม่เคยเกิด เพราะปืนเหล่านั้น ยิ่งเก่า ยิ่งแกร่ง ของเค้าดีจริง

ผลยิงเป็นที่น่าพอใจ เป้า5เป้า ผมซัดกระจุยซะ4 มีเป้าแรกที่คำณวนแรงถีีบไม่ถูกทำให้เลยเหนือขวดไปหน่อย ลูกปืนฝังหายเข้าไปในผนังดิน ผมเข้าแคะออกมา แต่มันระเบิดผนังดินทะลวงเข้าไปลึกมาก เกือบมองไม่เห็นท้ายกระสุน...อิทธิฤทธิ์มันขนาดนี้ เสือ ช้าง ผมบ่ยั่นแล้ว ผมคิดอย่างเหิมเกริม...ผู้การขอให้ลองอีกชุด กลัวว่ายามคับขันผมจะทำพลาด ลองก็ลองสิ หนนี้ ผมซัดห้านัดไม่มีพลาด แถมยังขยับถอยหลังออกมาอีกห้าก้าว ปืนดี ยิงมันส์มาก ศูนย์ปรับแค่นิดเดียวใช้ได้เลย

เหลือเรื่องเดียว...เจรจากับพรานเฒ่า ลุงพรให้ร่วมทีม!!!